ΝΕΟΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ - Αρχιμ. Εφραίμ Τριανταφυλόπουλος.

Μακεδονικό Παρατηρητήριο,
Αντιαιρετικό σεμινάριο

Θέμα ομιλίας:Νεοσατανισμός

Ομιλητής: Αρχιμ. Εφραίμ Τριανταφυλόπουλος, Ιεράς Μητροπόλεως Σιατίστης.

Περισσότερα...

Η ΓΙΟΓΚΑ ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ

 
ΗΜΕΡΙΔΑ
στον Ιερό Ναό Αναλήψεως
Του Κυρίου Θεσσαλονίκης
Τετάρτη 20 Ιουνίου, 7 μ.μ.
 

Αντίσταση στη αλλοίωση της πίστεως και της ορθοδόξου ζωής.




ΘΕΜΑ:
"Η ΓΙΟΓΚΑ ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ"

ΟΜΙΛΗΤΕΣ:

1. ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΗΛΙΩΝΗΣ «Είναι η γιόγκα γυμναστική;»

2. ΜΕΘΟΔΙΟΣ BICCIATO πρώην Δάσκαλος της Γιογκα «Η απάτη της γιόγκα».

3. ΑΡΧΙΜ.ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΜΑΙΔΩΝΗΣ «Απάντηση στην πρόκληση της Γιόγκα».

«ΕΜΗΜΕΡΩΘΕΙΤΕ-ΕΝΩΘΕΙΤΕ-ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ 

ΒΟΗΘΕΙΣΤΕ ΟΣΟΥΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ».

Περισσότερα...

ΘΕΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣΟΦΙΑ - Αιδεσιμότατος Ιωάννης Ζώτος

Μακεδονικό Παρατηρητήριο,

Αντιαιρετικό σεμινάριο

ΘΕΜΑ: "Θεοσοφία και Ανθρωποσοφία".

ΟΜΙΛΗΤΗΣ: Αιδ. Ιωάννης Ζώτος, Ιερά Μητρόπολις Σταγών και Μετεώρων.

Περισσότερα...

ΝΕΟΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ - Πρωτοπρεσβύτερος Κυριακός Τσουρός

Μακεδονικό Παρατηρητήριο,

Αντιαιρετικό σεμινάριο

ΘΕΜΑ: "Νεοειδωλολατρεία και Νέα Εποχή".

ΟΜΙΛΗΤΗΣ:Πρωτοπρεσβύτερος

Κυριακός Τσουρός, Γραμματέας Συνοδικής επιτροπής επί των Αιρέσεων.

Περισσότερα...

COACHING ΚΑΙ MENTORING - ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ

τοῦ κ. Ἰωάννου Μηλιώνη.

μέλους τῆς Π.Ε.Γ.

Ο ό­ρος c­o­a­c­h­i­ng (προ­πό­νη­ση) προσ­δι­ο­ρί­ζει την κα­τάρ­τι­ση ή την α­νά­πτυ­ξη στην ο­ποί­α έ­να πρό­σω­πο, που ο­νο­μά­ζε­ται «προ­πο­νη­τής» (c­o­a­ch), υ­πο­στη­ρί­ζει έ­ναν μα­θη­τή, για την ε­πί­τευ­ξη ε­νός συγ­κε­κρι­μέ­νου προ­σω­πι­κού ή ε­παγ­γελ­μα­τι­κού στό­χου. Ο μα­θη­τής κα­λεί­ται με­ρι­κές φο­ρές και «c­o­a­c­h­ee». Πε­ρι­στα­σια­κά, η κα­θο­δή­γη­ση μπο­ρεί να ση­μαί­νει μια ά­τυ­πη σχέ­ση με­τα­ξύ δύ­ο αν­θρώ­πων, εκ των ο­ποί­ων ο έ­νας έ­χει πε­ρισ­σό­τε­ρη εμ­πει­ρί­α και τε­χνο­γνω­σί­α α­πό τον άλ­λο και προ­σφέ­ρει συμ­βου­λές και κα­θο­δή­γη­ση, κα­θώς ο δεύ­τε­ρος δι­δά­σκε­ται.

Ο ό­ρος εί­ναι τοις πά­σι γνω­στός και πριν α­πό με­ρι­κές δε­κα­ε­τί­ες α­φο­ρού­σε α­πο­κλει­στι­κά -του­λά­χι­στον στη χώ­ρα μας- τον άν­θρω­πο, που προ­πο­νού­σε α­θλη­τές και ο­μά­δες παι­κτών (πο­δο­σφαί­ρου, μπά­σκετ κ.ά.­).

Αν­τί­στοι­χα, η λέ­ξη m­e­n­t­o­r­i­ng (συμ­βου­λευ­τι­κή) χα­ρα­κτη­ρί­ζει την α­νά­πτυ­ξη μιας προ­σω­πι­κής σχέ­σης κα­τά την ο­ποί­α, έ­να πιο έμ­πει­ρο ή πιο πε­πει­ρα­μέ­νο πρό­σω­πο βο­η­θά και κα­θο­δη­γεί έ­να λι­γό­τε­ρο έμ­πει­ρο ή λι­γό­τε­ρο πε­πει­ρα­μέ­νο. Ο μέν­το­ρας (σύμ­βου­λος) εί­ναι εμ­πει­ρο­γνώ­μων σε κά­ποι­ον ο­ρι­σμέ­νο το­μέ­α γνώ­σης. Πρό­κει­ται για μια εκ­παι­δευ­τι­κή σύμ­πρα­ξη και α­νά­πτυ­ξη α­νά­με­σα σε κά­ποι­ον με με­γά­λη εμ­πει­ρί­α και κά­ποι­ος που ε­πι­θυ­μεί τη γνώ­ση.

Ο ό­ρος μέ­χρι πρό­τι­νος σή­μαι­νε γε­νι­κά τον σύμ­βου­λο και φί­λο, που δρού­σε ως πνευ­μα­τι­κός ο­δη­γός και κα­θο­δη­γη­τής.

Σή­με­ρα, με την ά­λω­ση κά­θε το­μέ­α της ζω­ής του αν­θρώ­που α­πό τις με­θο­δεύ­σεις της N­ew A­ge, της «Νέ­ας Ε­πο­χής» του Υ­δρο­χό­ου, οι ό­ροι αυ­τοί πλέ­ον προσ­δι­ο­ρί­ζουν και τους λε­γό­με­νους «L­i­fe C­o­a­c­h­e­rs», τους «Προ­πο­νη­τές Ζω­ής».

Τι εί­ναι ό­μως α­κρι­βώς έ­νας L­i­fe C­o­a­c­h­er;

Α­πό την πλη­θώ­ρα των δι­κτυα­κών τό­πων, που δι­α­φη­μί­ζουν αυ­τούς τους C­o­a­c­h­e­rs και πα­ρου­σιά­ζουν τις «υ­πη­ρε­σί­ες» τους, δι­α­πι­στώ­νου­με με­τα­ξύ άλ­λων ό­τι:

Α­πευ­θύ­νον­ται σε δι­ευ­θυν­τι­κά στε­λέ­χη, η­γέ­τες, ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες, αλ­λά και ι­δι­ώ­τες.

Χρη­σι­μο­ποι­ούν ως «ερ­γα­λεί­α» με­τα­ξύ άλ­λων και:

α. Τον Νευ­ρο­γλωσ­σι­κό Προ­γραμ­μα­τι­σμό (NLP): «Κα­τα­νό­η­ση της συ­νει­σφο­ράς του N­LP στην α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα του c­o­a­c­h­i­ng. (a­n­c­h­o­r­i­ng, s­w­i­sh κ.λπ)­».

β. Την Συ­στη­μι­κή Μέ­θο­δο («συ­στη­μι­κή ψυ­χο­θε­ρα­πεί­α»­-«συ­στη­μι­κή α­να­πα­ρά­στα­ση») «Α­να­πτυγ­μέ­νες δε­ξι­ό­τη­τες ε­νερ­γής α­κρό­α­σης και συ­στη­μι­κής δι­ε­ρεύ­νη­σης».

γ. Άλ­λα «ερ­γα­λεί­α», ό­πως: «Γνώ­ση χει­ρι­σμού των c­o­a­c­h­i­ng μον­τέ­λων & ερ­γα­λεί­ων G­R­OW, 4D's, W­h­e­el of L­i­fe κ.λπ.

Γνώ­ση να θέ­τουν δυ­να­μι­κούς στό­χους προ­σω­πι­κής ε­ξέ­λι­ξης και να δου­λεύ­ουν με τις α­ξί­ες του πε­λά­τη.

Αν­τί­λη­ψη της εμ­πι­στευ­τι­κής και μη ε­πι­κρι­τι­κής φύ­σης της σχέ­σης c­o­a­c­h­i­ng.

A­νά­πτυ­ξη προ­σω­πι­κής α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας σαν c­o­a­ch».

Θα μπο­ρού­σα­με, σαν πρό­δρο­μο του c­o­a­c­h­i­ng, να θε­ω­ρή­σου­με τις ε­νέρ­γει­ες της Σα­η­εν­το­λο­γί­ας, μέ­σω της θυ­γα­τρι­κής της U­M­an, να δι­εισ­δύ­σει και να α­λώ­σει ε­πι­χει­ρή­σεις «εκ­παι­δεύ­ον­τας», α­κό­μη α­πό τη δε­κα­ε­τί­α του ΄70, τα στε­λέ­χη τους στις αρ­χές του m­a­r­k­e­t­i­ng και του m­a­n­a­g­e­m­e­nt, ό­πως του­λά­χι­στον ο R­on H­u­b­b­a­rd αν­τι­λαμ­βα­νό­ταν αυ­τούς τους ό­ρους.

Α­κό­μη, σαν άλ­λο πρό­δρο­μο να θυ­μη­θού­με τον Αν­τώ­νη Κα­λο­γή­ρου, που με την «S­u­c­c­e­ss D­y­n­a­m­i­cs», την «Δυ­να­μι­κή της Ε­πι­τυ­χί­ας», εκ­παί­δευ­σε ε­κα­τον­τά­δες στε­λέ­χη ε­πι­χει­ρή­σε­ων στο «P­o­s­i­t­i­ve T­h­i­n­k­i­ng», τη γνω­στή μας «Θε­τι­κή Σκέ­ψη».

Και πολ­λούς άλ­λους.­..

Σή­με­ρα, ο χώ­ρος του c­o­a­c­h­i­ng εί­ναι α­πέ­ραν­τος· τό­σον στο ε­ξω­τε­ρι­κό α­π' ό­που μάς έρ­χε­ται ό­σο και στη χώ­ρα μας. Χι­λιά­δες «c­o­a­c­h­es» λυ­μαί­νον­ται τον ελ­λα­δι­κό και δι­ε­θνή χώ­ρο «προ­σφέ­ρον­τας ελ­πί­δα α­νά­πτυ­ξης» ε­πί ποι­κί­λων θε­μά­των. 107,000,000 α­πο­τε­λέ­σμα­τα δί­νει το G­o­o­g­le στη λέ­ξη c­o­a­c­h­i­ng, η δε πε­ρι­γρα­φή της προ­ϋ­πο­θέ­τει ε­κτε­τα­μέ­νη α­νά­λυ­ση.

Το πρό­βλη­μα εί­ναι τε­ρά­στιο· τό­σο, που δε­κά­δες τό­μοι θα α­δυ­να­τού­σαν να το πε­ρι­γρά­ψουν και πε­ρι­λαμ­βά­νει σω­ρεί­α με­θο­δο­λο­γί­ας, ό­που η ε­πι­στή­μη, α­να­κα­τεύ­ε­ται με ε­πι­στη­μο­φα­νή και α­πο­κρυ­φι­στι­κή θε­ω­ρί­α και πρά­ξη.

Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα του ό­λου α­να­κα­τώ­μα­τος θα μπο­ρού­σε να εί­ναι το βι­ο­γρα­φι­κό κά­ποι­ου, που α­σκεί το «L­i­fe C­o­a­c­h­i­ng» και που α­ναρ­τή­θη­κε σε αν­τι­αι­ρε­τι­κή σε­λί­δα του F­a­c­e­b­o­ok με τί­τλο «Ε­ναλ­λα­κτι­κό Πά­σχα στη Μά­νη με δι­α­λο­γι­σμό και φω­το­γρα­φί­α».

Πρό­κει­ται για τον Σπύ­ρο Μα­ρί­νο, «D­r­e­a­m­s­R­a­ft» κα­τά δή­λω­σή του. Με­τα­φέ­ρου­με το βι­ο­γρα­φι­κό αυ­το­λε­ξεί:

«Ο Σπύ­ρος Μα­ρί­νος (S­a­r­v­e­sh) εί­ναι δι­πλω­μα­τού­χος Μη­χα­νο­λό­γος Μη­χα­νι­κός. Α­πό το 1991 μέ­χρι και το 2013 ή­ταν m­a­n­a­g­er σε ο­μά­δες έρ­γου με αν­τι­κεί­με­νο τις πω­λή­σεις, σε με­γά­λες α­σφα­λι­στι­κές ε­ται­ρεί­ες ό­που και α­πέ­σπα­σε δι­α­κρί­σεις και βρα­βεύ­σεις. Α­σχο­λεί­ται με την εμ­ψύ­χω­ση και πα­ρώ­θη­ση ο­μά­δων έρ­γου. Ξε­κί­νη­σε το α­το­μι­κό του τα­ξί­δι α­πό την «Αρ­μο­νι­κή Ζω­ή», με το R­o­b­e­rt N­a­j­e­my πριν 25 χρό­νια. Στο Πάν­τει­ο Πα­νε­πι­στή­μιο έ­χει δι­δα­χθεί ε­πι­κοι­νω­νί­α σε ο­μά­δες. Στο Α­θη­να­ϊ­κό Κέν­τρο Με­λε­τών Αν­θρώ­που (Α.Κ.Μ.Α.­), έ­χει δι­δα­χθεί τις αρ­χές της συ­στη­μι­κής προ­σέγ­γι­σης. Συμ­με­τεί­χε ε­πί­σης σε εκ­παί­δευ­ση συν­το­νι­στών συ­στη­μι­κής α­να­πα­ρά­στα­σης. Έ­χει ζή­σει για δι­α­στή­μα­τα στην Ιν­δί­α, στο O­s­ho M­u­l­t­i­v­e­r­s­i­ty ό­που πα­ρα­κο­λού­θη­σε πλή­θος εκ­παι­δεύ­σε­ων. Σπού­δα­σε συμ­βου­λευ­τι­κή με ε­ξει­δί­κευ­ση στις σχέ­σεις και την σε­ξου­α­λι­κό­τη­τα στο O­s­ho H­u­m­a­n­i­v­e­r­s­t­i­ty στην Ολ­λαν­δί­α. Εί­ναι P­S­Y­CH-K (σύ­στη­μα αλ­λα­γής πε­ποι­θή­σε­ων και συ­ναι­σθη­μα­τι­κής ε­ξι­σορ­ρό­πη­σης) δι­ευ­κο­λυν­τής σε ε­πί­πε­δο a­d­v­a­n­ce. Ε­πί­σης εί­ναι πι­στο­ποι­η­μέ­νος α­πό το O­s­ho H­u­m­a­n­i­v­e­r­s­t­i­ty και το O­s­ho M­u­l­t­i­v­e­r­s­i­ty ως L­e­a­d­er των φη­μι­σμέ­νων τε­χνι­κών O­s­ho M­e­d­i­t­a­t­i­o­ns, H­u­m­a­n­i­v­e­r­s­i­ty S­o­c­i­al M­e­d­i­t­a­t­i­o­ns και του A.U.M. M­e­d­i­t­a­t­i­on. Στην P­o­s­i­t­i­v­i­ty C­o­a­c­h­i­ng σπού­δα­σε L­i­fe και B­u­s­i­n­e­ss c­o­a­c­h­i­ng. Για πολ­λά έ­τη ορ­γά­νω­σε και ορ­γα­νώ­νει βι­ω­μα­τι­κές εκ­παι­δευ­τι­κές ο­μά­δες με θέ­μα «Το μο­νο­πά­τι της Α­φθο­νί­ας». Τα τε­λευ­ταί­α έ­τη εμ­πνευ­σμέ­νος α­πό τον δά­σκα­λό του P­r­of. S­t­e­f­a­no E­l­io D­'­a­n­na δη­μι­ούρ­γη­σε εκ­παι­δευ­τι­κά σε­μι­νά­ρια για την «τέ­χνη του ο­νει­ρεύ­ε­σθαι» ό­πως το «a­rt of d­r­e­a­m­i­ng» και το «d­r­e­am w­i­th a­ll y­o­ur h­e­a­rt» τα ο­ποί­α δι­ε­ξά­γον­ται σή­με­ρα στην Ελ­λά­δα και στην Ι­τα­λί­α».

Το πα­ρα­πά­νω βι­ο­γρα­φι­κό εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό για το ό­τι, το συγ­κε­κρι­μέ­νο πρό­σω­πο πα­ρή­λα­σε α­πό πλή­θος ο­μά­δες, που δι­α­μόρ­φω­σαν τε­λι­κά τις ε­πι­λο­γές του και α­ναμ­φί­βο­λα και την προ­σω­πι­κό­τη­τά του. Άρ­χι­σε με την «Αρ­μο­νι­κή Ζω­ή» του B­ob N­a­j­e­my, προ­χώ­ρη­σε στο Α.Κ.Μ.Α. των Γι­ώρ­γου και Βά­σως Βα­σι­λεί­ου (συ­στη­μι­κή προ­σέγ­γι­ση-συ­στη­μι­κή α­να­πα­ρά­στα­ση κ.ά.­), έ­ζη­σε στην Ιν­δί­α, στο Κοι­νό­βιο του Ραζ­νίς (O­s­ho) και «εκ­παι­δεύ­τη­κε» στα ι­δρύ­μα­τα του Ραζ­νίς σε δι­ά­φο­ρες ευ­ρω­πα­ϊ­κές πρω­τεύ­ου­σες κ.ά. Θα μπο­ρού­σα­με εύ­λο­γα να πού­με πως «δεν ά­φη­σε σέ­κτα, που να μη την δο­κι­μά­σει»­.­..

Ο­λο­κλη­ρώ­νον­τας την έ­ρευ­να αυ­τή, θα πρέ­πει να υ­πο­γραμ­μί­σου­με ό­τι ό­σα γρά­φον­ται ε­δώ, δεν στο­χεύ­ουν στην προ­σβο­λή ή στην α­πο­μεί­ω­ση της τι­μής και της υ­πο­λή­ψε­ως των προ­σώ­πων, που α­σκούν τις πρα­κτι­κές αυ­τές ως ε­παγ­γελ­μα­τί­ες ή ως δε­χό­με­νοι τις υ­πη­ρε­σί­ες, τα ο­ποί­α, πρό­σω­πα, ως ει­κό­νες Θε­ού, σε­βό­με­θα δε­όν­τως, αλ­λά, α­πό ό­σα εί­χα­με κα­τα­γρά­ψει πα­λαι­ό­τε­ρα και στον «Δι­ά­λο­γο», γί­νε­ται φα­νε­ρό, πως πρό­κει­ται για α­κό­μη μί­α με­θο­δο­λο­γί­α, δή­θεν ψυ­χο­λο­γι­κού χα­ρα­κτή­ρα, η ο­ποί­α με τον «α­νώ­δυ­νο» τρό­πο προ­βο­λής της μέ­σω σε­μι­να­ρί­ων, υ­πό­σχε­ται -ό­χι χω­ρίς υ­λι­κό κό­στος- να λύ­σει τα ποι­κί­λα βι­ο­τι­κά και άλ­λα προ­βλή­μα­τα του αυ­το­νο­μη­μέ­νου αν­θρώ­που κη­ρύσ­σον­τας το «ευ­αγ­γέ­λιο του ό­φε­ως»· τη νό­θα δη­λα­δή, αυ­το­γνω­σί­α, την αυ­το­πραγ­μά­τω­ση (αυ­το­θέ­ω­ση) και την χω­ρίς Θε­ό «σω­τη­ρί­α». Ά­ρα το c­o­a­c­h­i­ng και τα συ­να­φή εί­ναι α­συμ­βί­βα­στα με την Ορ­θό­δο­ξη Χρι­στι­α­νι­κή πί­στη.

Περισσότερα...

ΝΕΟΦΑΝΕΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΑ - Πρωτοπρ. Κυριάκος Τσούρος

Νεοφανείς Αιρέσεις και Παραθρησκεία

του Πρωτοπρ. Κυριακού Τσουρού, Γραμματέως της Σ. Ε. επί των αιρέσεων.

Περιοδικό Διάλογος Τεύχος 42

1. Εισαγωγικά

Ο εικοστός αιώνας υπήρξε καταλυτικός για την ιστορική πορεία της ανθρωπότητος και εκρηκτικά υπερπλήρης σε κοινωνικά, τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα του σύγχρονου ανθρώπου. Κατέγραψε ακόμη τις συνέπειες των επαναστατικών κινημάτων του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ου τόσο σε θεωρητικό, όσο και σε πρακτικό επίπεδο, μέσω των οποίων ο άνθρωπος προσπάθησε να εφαρμόσει στην πράξη τον ιστορικό υλισμό.

Ο άνθρωπος μάλιστα του δευτέρου ημίσεος του 20ου αιώνα απετόλμησε να μιλήσει ακόμη και για τον θάνατο του ίδιου του Θεού, επιχειρώντας να εξοβελίσει από τα ανθρώπινα δρώμενα τον Θεό και να ερμηνεύσει τα πάντα ως επιτεύγματα των δικών του δυνατοτήτων και μόνον, διαγράφοντας την πρόνοια και το θέλημα ενός Πανσόφου και Παναγάθου Δημιουργού.

Ο άνθρωπος της εποχής της νεωτερικότητος, όπως συνηθίζεται να αποκαλείται η εποχή μας, διαπιστώνοντας την αύξηση της γνώσεώς του και ναρκισσευόμενος για την θαυμαστή πράγματι τεχνολογία του, εμπιστεύθηκε τα πάντα στην επιστήμη και στην τεχνολογία, στις οποίες απέδωσε μεσσιανικό χαρακτήρα. Έστησε έτσι ένα είδος νέας θρησκείας, την «θρησκεία της εκκοσμίκευσης», μέσα από την οποία έλειπε όμως ο Θεός. Σ' αυτήν εστήριξε τις ελπίδες του για την λύση όλων των προβλημάτων του. Δηλαδή πίστεψε ο σύγχρονος άνθρωπος ότι μπορεί μόνος του να λύσει όλα απολύτως τα προβλήματά του στηριγμένος μόνον στις δικές του δυνάμεις και στις οξύτατες πράγματι διανοητικές ικανότητές του, αποκλείοντας από την ιστορία και την ζωή του τον Θεό. Στην μέθη του αυτή ο σύγχρονος άνθρωπος «ουκ έδωκεν δόξαν τω Θεώ» (Λουκ. ιζ'18). Αντί τούτου αυτονομήθηκε από τον Θεό και αποφάσισε να πορευθεί ολομόναχος τον δρόμο του, λατρεύοντας τα έργα των χειρών του. Αυτή την συμπεριφορά χαρακτηρίζουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας ως «ευαγγέλιο του όφεως», δηλαδή επανάληψη της πρώτης ανταρσίας και της αποστασίας των πρωτοπλάστων από το θέλημα και την αγάπη του Θεού.

Όμως, κατά την αναμφισβήτητη αυτή ανοδική πορεία του, ο σύγχρονος άνθρωπος διεπίστωσεν ότι πληθώρα απρόβλεπτων προβλημάτων παρουσιάστηκαν, κοινωνικών, περιβαλλοντικών, υπαρξιακών, ηθικών κ.ά., που μείωσαν την ελπίδα του για μια παραδεισένια κατάσταση, όπως νόμιζε, και γέμισαν την καρδιά του με υπαρξιακό φόβο. Μόλυνση του περιβάλλοντος, νέες άγνωστες μέχρι τώρα ασθένειες, πληθυσμιακή έκρηξη, κρίση στην εργασία, άνισος καταμερισμός των αγαθών, έλλειψη αξιοπρεπούς διαβιώσεως, κοινωνική αδικία, συγκρούσεις κοινωνικές και εθνικές, πυρηνική απειλή, είναι μερικές από τις κακές συνέπειες της χωρίς Θεό επιστημονικής και τεχνολογικής προόδου του ανθρώπου, οι οποίες την κάνουν να χάνει τον μεσσιανικό χαρακτήρα με τον οποίο την είχε περιβάλει ο άνθρωπος.

Η απογοήτευση από τη νέα αυτή απρόσμενη πραγματικότητα προξένησε στον σύγχρονο άνθρωπο κενά ηθικά, κοινωνικά και κυρίως υπαρξιακά. Αυτήν ακριβώς την κρίσιμη στιγμή, σ' αυτόν τον κρίσιμο μεταφυσικό προβληματισμό του ανθρώπου, που κρίνονται συστήματα και αξίες, κάποιοι επιτήδειοι με μελετημένους πονηρούς τρόπους έρχονται να υποσχεθούν την «αληθινή λύση» όλων των προβλημάτων του. Να δώσουν στον άνθρωπο μια νέα ελπίδα. Αυτή τη φορά όμως ο «μεσσίας» δεν έχει το ένδυμα της επιστήμης και της τεχνολογίας ή της ψυχολογίας. Φορεί το ένδυμα της «θρησκείας».

Έτσι, εμφανίζονται οι «έμποροι ελπίδας», οι «πλασιέ του μεταφυσικού», οι «εμπορευόμενοι θρησκείαν», κυρίως ξενόφερτοι «μισσιονάριοι» ή επαγγελματίες γυρολόγοι, και υπόσχονται στον συγκεχυμένο και περιπλανώμενο άνθρωπο, ιδιαίτερα στην εναλλαγή της 2ης προς την 3η χιλιετία, την «σίγουρη» αυτή τη φορά λύση των προβλημάτων του. Αρκεί αυτός, βεβαίως, να παραδώσει σ' αυτούς τον εαυτό του ολόκληρο, την προσωπική του ελευθερία (μερικές φορές και την αξιοπρέπειά του) και συνήθως μαζί μ' αυτά και όλα τα επί γης αγαθά του. Παρουσιάζονται ως σοφοί, «θεοί» και παντογνώστες, ενώ είναι απλώς πονηροί και άσχετοι με τα ουσιώδη και ζωτικά προβλήματα του ανθρώπου, που «προκόπτουσιν επί το χείρον πλανώντες και πλανώμενοι» (Β' Τιμ. γ' 13). Και εδώ ακριβώς είναι που γεννιέται στις μέρες μας το φαινόμενοπρόβλημα των νεοφανών αιρέσεων και της παραθρησκείας.

Το φαινόμενο αυτό, που δεν είναι μόνον ελλαδικό, αλλά διεθνές, είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό για μας τους Ορθοδόξους Έλληνες, ιδιαίτερα μετά την ένταξή μας στην Ενωμένη Ευρώπη που χαρακτηρίζεται για την εθνική, θρησκευτική και πολιτισμική πολυμορφία της και ανομοιογένειά της. Εάν δεν προσέξωμε κινδυνεύομε να χάσωμε, μαζί με την σωτηρία της ψυχής μας και την εθνική μας ταυτότητα και συνοχή.

Μέσα σ' αυτές τις διαπιστώσεις τίθεται το θέμα: «Νεοφανείς αιρέσεις και παραθρησκεία, ως πρόβλημα και ως απειλή».

2. Το φαινόμενο των νεοφανών αιρέσεων

Για την Εκκλησία μας, το φαινόμενο των αιρέσεων δεν είναι άγνωστο και νεοφανές. Ήδη από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους (και μάλιστα από τις πρώτες δεκαετίες) παρουσιάστηκαν στην ιστορία της Εκκλησίας αιρέσεις και σχίσματα και έκτοτε πολλάκις Την απησχόλησαν. Εξ άλλου, οι αιρέσεις υπήρξαν το κύριο αίτιο της συγκλήσεως των τοπικών και οικουμενικών συνόδων, αλλά και η πρόκληση για την γόνιμη ανάπτυξη της πατερικής θεολογίας.

Το σύγχρονο όμως φαινόμενο της πλάνης και της αιρέσεως διαφέρει από τα προηγούμενα τόσον στην έκταση όσον και στα χαρακτηριστικά (μορφή). Οι σύγχρονες αιρέσεις είναι πολυάριθμες, δεν εκδηλώνονται όλες ως θρησκευτικές αιρέσεις ούτε αντιπαρατίθενται όλες πολεμικά έναντι της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Πολλές φορές εμφανίζονται μάλιστα και με Ορθόδοξα προσωπεία ή χρησιμοποιούν χριστιανική ορολογία και χριστιανικά κείμενα, διαστρεβλώνοντας την έννοια και το περιεχόμενό τους. Έτσι επιτυγχάνουν συχνά να παραπλανήσουν τους Ορθοδόξους Χριστιανούς ή να τους οδηγήσουν σε σύγχυση, διαβρώνοντας το Ορθόδοξο φρόνημά τους. Το γεγονός αυτό αποτελεί για την Εκκλησία μας σοβαρώτατο ποιμαντικό πρόβλημα.

Προτού όμως προχωρήσουμε, είναι ανάγκη να κάνουμε μια επισήμανση: Οι σύγχρονες αιρέσεις δεν έχουν όλες τα ίδια χαρακτηριστικά ούτε ανήκουν όλες στην ίδια κατηγορία. Διαφέρουν ριζικά μεταξύ τους στην προέλευση, στην ταυτότητα, στην δομή και στην διδασκαλία. Το μόνον κοινό χαρακτηριστικό τους και ο τόπος της συμφωνίας τους είναι η σύμπηξη κοινού μετώπου κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Προς τούτο, μεθοδεύουν σειρά επιθέσεων κατά της Εκκλησίας και των εκπροσώπων της, πραγματοποιούν εκδηλώσεις και συμπόσια με οργανωμένες διαμαρτυρίες για δήθεν καταπάτηση της θρησκευτικής ελευθερίας τους και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους και προβάλλουν την απαίτηση για κατάργηση του νόμου ο οποίος απαγορεύει τον αθέμιτο προσηλυτισμό και συστρατεύονται με εκείνους που ζητούν τον χωρισμό Κράτους και Εκκλησίας.

Ένεκα αυτής της πολυμορφίας και της ποικιλίας που παρουσιάζουν οι νεοφανείς αιρέσεις, είναι αναγκαίο να τις κατατάξωμε, κατ' αρχήν, σε δύο μεγάλες ομάδες, ανάλογα με την προέλευσή τους και την διδασκαλία τους.

Έτσι, διακρίνομε, πρωτίστως, αφ' ενός μεν, τις ομάδες εκείνες που έχουν χριστιανικά ή ψευδοχριστιανικά χαρακτηριστικά και είναι οι κατά κυριολεξίαν αιρέσεις και, αφ' ετέρου, εκείνες που διαφοροποιούνται ουσιαστικά από την χριστιανική πίστη, αλλά και την διδασκαλία των μονοθεϊστικών θρησκειών, τις οποίες και χαρακτηρίζομε ως παραθρησκευτικές ομάδες (διεθνώς σέκτες ή λατρείεςcults).

Υπάρχει δηλαδή αφθονία προσφοράς για όλα τα γούστα. Έτσι συναντά κανείς μια ατέλειωτη σειρά αιρέσεων και σεκτών, με ποικίλα χαρακτηριστικά όπως χριστιανικά, ψευδοχριστιανικά, χιλιαστικά, εσχατολογικά, φιλοσοφικά, πολιτιστικά, παιδαγωγικά, αποκρυφιστικά, νεογνωστικά, πνευματιστικά, γκουρουϊστικά, ινδουϊστικά, βουδιστικά, ιαπωνικά, ισλαμικά, παραψυχολογικά, ουφολογικά μέχρι και νεοειδωλολατρικά, και σατανιστικά.

Το τραγικό είναι ότι όλες αυτές οι μορφές της πλάνης δεν αποκαλύπτουν πάντοτε το αληθινό τους πρόσωπο, γι' αυτό και εύκολα μπορούν να επιτύχουν τον προσηλυτιστικό τους σκοπό.

Πρέπει ακόμη να συμπληρώσωμε ότι, παρά τις «θεωρητικές» διαφορές τους προκαλούν συχνά εξίσου αρνητικές συνέπειες, γι' αυτό και στις δύο αυτές κατηγορίες, μπορεί να συναντήσει κανείς ομάδες με χαρακτηριστικά «καταστροφικής λατρείας».

3. Ειδικά χαρακτηριστικά

α. Μιλώντας, πρώτον, για τις χριστιανικές αιρέσεις και τις παραχριστιανικές ομάδες, πρέπει να πούμε ότι είναι ομάδες με πολλές και σοβαρές αποκλίσεις και διαφοροποιήσεις από την Χριστιανική Αλήθεια. Πρόκειται συνήθως για διδασκαλίες ή οργανωμένες ομάδες που πιστεύουν στον Ιησούν Χριστό, ή τουλάχιστον ομιλούν γι' Αυτόν. Είναι δηλαδή ομάδες που κινούνται εντός του χριστιανικού χώρου. Μερικές έχουν απωλέσει κάθε χριστιανικό χαρακτηριστικό στο «δόγμα» τους ή στο πολίτευμά τους, όπως είναι οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά», οι Μορμόνοι, οι Αντβεντιστές κ.ά.

Κύριο χαρακτηριστικό των ομάδων αυτών, είναι η μικρή ιστορική πορεία τους, που δεν έχει καμία σχέση και σύνδεση με την ιστορική Εκκλησία που ίδρυσε ο Ιησούς Χριστός, ούτε στην πίστη, ούτε στην λατρεία, πολύ περισσότερο στην «αποστολική διαδοχή». Η ιστορία τους ξεκινά αυθαίρετα και ξαφνικά, μόλις μερικές δεκαετίες πριν, όπως των Ελλήνων Νεοπεντηκοστιανών στη δεκαετία του '60 και άλλων στη δεκαετία του '20. Άλλες ομάδες έχουν ζωή 100 ή το πολύ 130 ετών, όπως η εταιρία «Σκοπιά» των «Μαρτύρων του Ιεχωβά».

Άλλο χαρακτηριστικό των νεοφανών αιρέσεων είναι οι φονταμενταλιστικές διδασκαλίες τους, η σκληρή συμπεριφορά τους προς τους έξω και η αυστηρότητα στην πειθαρχία των οπαδών, η οποία ενίοτε παίρνει τον χαρακτήρα απειλής. Ακόμη χαρακτηρίζονται για τις έντονες εσχατολογικές διδασκαλίες τους και τις δήθεν προφητικές προβλέψεις τους, για τις οποίες συνεχώς διαψεύδονται. Οι συνεχείς αναγγελίες του τέλους του κόσμου (συστήματος κατά τους Χιλιαστές) και η απειλή του Αντίχριστου ή η υπόσχεση της λεγομένης «αρπαγής» (κατά τους Πεντηκοστιανούς), ολοκληρώνουν την μέθοδο του «πνευματικού βιασμού» και της καταπιέσεως της ανθρώπινης προσωπικότητος και της στερήσεως βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων των οπαδών τους. Και είναι αυτές ακριβώς οι ομάδες που, όταν καταγγελθούν, διαμαρτύρονται ότι καταπατούνται τάχα τα ανθρώπινα δικαιώματά τους και η θρησκευτική ελευθερία τους.

Αριθμητικώς, οι δραστηριοποιούμενες στην Ελλάδα νεοφανείς χριστιανικές αιρέσεις και παραχριστιανικές ομάδες ανέρχονται στις 100 περίπου, με σημαντικές διαφορές και αντιθέσεις μεταξύ τους.

β. Μιλώντας τώρα για την παραθρησκεία πρέπει να πούμε ότι πρόκειται για διδασκαλία ή συγκροτημένη ομάδα ή οργάνωση (σέκτα) που δεν εντάσσεται στον χριστιανικό χώρο, ακόμη και όταν χρησιμοποιεί χριστιανική ορολογία· δεν πιστεύει στον Χριστό, ακόμη και όταν χρησιμοποιεί τον όρο «χριστός» και συνήθως δεν ανήκει στις μονοθεϊστικές θρησκείες. Δηλαδή, δεν πρόκειται για «γνωστή θρησκεία», όπως αυτή ορίζεται από το Ελληνικό Σύνταγμα. Γι' αυτό και θεωρείται ως παραθρησκεία.

Έκθεση της Γαλλικής «Διυπουργικής Αποστολής για την καταπολέμηση των αιρέσεων», επιχειρώντας να δώσει έναν ορισμό του όρου σέκτα, γράφει: «Η αίρεση (σέκτα) είναι ένας σύνδεσμος με ολοκληρωτική δομή, δηλώνοντας ή όχι θρησκευτικούς σκοπούς, του οποίου η συμπεριφορά πλήττει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και την κοινωνική ισορροπία ».

Οι παραθρησκευτικές αυτές ομάδες έχουν επίσης έντονο συγκρητιστικό χαρακτήρα και αναμιγνύουν χριστιανικές, εξωχριστιανικές, αποκρυφιστικές και απωανατολικές δοξασίες, εντάσσονται δε στο γνωστό ρεύμα της «Νέας Εποχής».

Βασικό χαρακτηριστικό τους είναι η ολοκληρωτική δομή τους, στην κορυφή της οποίας υπάρχει ο αρχηγός, ο οποίος είναι περιβεβλημένος με θεϊκή αυθεντία, είτε αυτός ονομάζεται γκουρού ή θεϊκός διδάσκαλος, είτε μεσσίας (χριστός). Αυτός έχει απόλυτη εξουσία πάνω σε όλες τις πτυχές της προσωπικότητος του οπαδού, μηδέ της καθαρά ιδιωτικής και προσωπικής ζωής του εξαιρουμένης. Μεταξύ των ομάδων αυτών βρίσκει κανείς ομάδα που καθορίζει, φερειπείν, ποιος ποιαν και πότε θα νυμφευθή (Μουν). Η ομάδα που ελέγχει στενά την ζωή των οπαδών τους ή που οι οπαδοί της αστυνομεύουν την προσωπική ζωή των άλλων (ΚΕΦΕ). Σχεδόν όλες οι ομάδες απαιτούν πλήρη υποταγή, αποκοπή από το οικογενειακό περιβάλλον, τις σπουδές, το επάγγελμα και την αφιέρωση στον «σκοπό» της οργανώσεως, που ταυτίζεται με την «σωτηρία του κόσμου». Άλλες απαιτούν έγγραφη παραχώρηση των περιουσιακών στοιχείων των οπαδών τους ή ακόμη και ενυπόγραφη δήλωση παραιτήσεως τους από ευθύνη της οργανώσεως για τυχόν αυτοκτονία τους (από απελπισία;) μέσα στην οργάνωση (ΚΕΦΕ). Δεν είναι λίγες εκείνες οι ομάδες που εξευτελίζουν την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των οπαδών τους εκβιάζοντας τους με εξομολογήσεις γραπτές ή με ομαδικά όργια και άλλες ταπεινωτικές πράξεις ή τους υποβάλλουν αποφάσεις αυτοκτονίας (π.χ. απαγόρευση μεταγγίσεως, στους «Μάρτυρες του Ιεχωβά»).

Οι ομάδες, της λεγόμενης «θετικής σκέψεως» ή αλλοιώς «ψυχολατρείες», υπόσχονται την αυτογνωσία, την αυτοεξέλιξη, την αυτοθέωση, την παντοδυναμία της σκέψεως, με την προσφορά καλοπληρωμένων σεμιναρίων. Καταγράφηκε και ομάδα που παρακολουθούσε δημόσια πρόσωπα (ΚΕΦΕ) και χρησιμοποιούσε την λασπολογία και την τρομοκρατία εναντίον θυμάτων και επικριτών της (παράδειγμα ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος και όχι μόνον).

Χαρακτηριστικό επίσης των ομάδων αυτών είναι και η προσφορά ποικίλων δελεασμάτων και υποσχέσεων, ή η διοργάνωση προγραμμάτων κοινωνικής προσφοράς, όπως η απεξάρτηση από τα ναρκωτικά, η πυροπροστασία, κ. ά.

Εμφανίζονται τέλος με επιστημονικοφανή προσωπεία σεμιναρίων, ινστιτούτων ψυχολογίας, εναλλακτικών θεραπευτικών και ευαγγελίζονται την προσφορά της απόκρυφης γνώσεως, της σοφίας, την απαλλαγή από το άγχος, την ανάπτυξη του νου, την αύξηση της παραγωγικότητος, την ιδανική οικογένεια κ. ο. κ.

Αριθμητικώς, οι δραστηριοποιούμενες στην Ελλάδα παραθρησκευτικές ομάδες της «Νέας Εποχής» υπολογίζονται σε 450 έως 500. Εάν όμως ληφθή υπ' όψη ότι πολλές απ' αυτές χρησιμοποιούν πολλούς τίτλους συγχρόνως ή έχουν παράλληλες ή θυγατρικές οργανώσεις άλλων ομάδων, ο αριθμός τους αυξάνει σημαντικά.

Εν κατακλείδι, μπορούμε να πούμε ότι και οι δύο κατηγορίες της πλάνης (αιρέσεις και σέκτες), καίτοι διαφοροποιούνται ριζικά μεταξύ τους ως προς την προέλευση και την διδασκαλία, έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό τους, ότι είναι ολοκληρωτικές ομάδες «χειρισμού του νου» του ανθρώπου, τον καθιστούν υποχείριό τους και τον οδηγούν (με διάφορους μηχανισμούς καταστολής και άσκησης ψυχολογικής βίας) σε μια συμπεριφορά επικίνδυνη για τον εαυτό του και για το κοινωνικό σύνολο.

4. Θεωρητική βάση της παραθρησκείας.

Είναι ασφαλώς εκτός των πλαισίων της παρούσης μελέτης η αναφορά στις διδασκαλίες των επί μέρους ομάδων. Άλλωστε η πληθώρα των ομάδων αυτών και η διαφορετικότητα στις διδασκαλίες τους καθιστά τούτο απολύτως αδύνατον. Αυτό ισχύει κυρίως για τις ομάδες της "Νέας Εποχής". Έστω ως παράδειγμα, η αγεφύρωτη διαφορά μεταξύ της διδασκαλίας μιας γκουρουϊστικής ομάδος, που λατρεύει ένα γκουρού ως "χριστό" (και τέτοιοι υπάρχουν πολλοί σήμερα: Μουν, Σάι Μπάμπα, Μαϊτρέγια, Ιμάμ Μαχντί, Αούν Βεόρ, Μοριά κ.ά.) και μιας νεοπαγανιστικής ομάδας (κι εδώ υπάρχουν πολλές) που κηρύσσει την λατρεία του «Δωδεκάθεου» ή μιας νεοσατανιστικής, που λατρεύει τον σατανά.

Επειδή όμως οι ομάδες αυτές εντάσσονται όλες στο ρεύμα της "Νέας Εποχής", νομίζω ότι θα ήταν χρήσιμο και αναγκαίο να αναφερθώ επιγραμματικά στις κυριώτερες δοξασίες της, διότι αυτές αποτελούν την θεωρητική βάση όλων των παραθρησκευτικών ομάδων.

Η "Νέα Εποχή", λοιπόν, δεν είναι μια συγκεκριμένη οργάνωση και δεν είναι καθόλου νέα. Είναι ένα παγκόσμιο κίνημα (όχι μόνον θρησκευτικό) που στηρίζεται στον αποκρυφισμό και στην αστρολογία. Έχει τις βάσεις της στην θεοσοφία της αποκρυφίστριας Έλενας Μπλαβάτσκυ (ιδρύτριας της θεοσοφικής Σχολής 19ος αιώνας) και κηρύσσει μια παγκόσμια θρησκεία (συγκρητισμός). Βασικές διδασκαλίες της είναι: α) ότι ο Θεός είναι απρόσωπος και ταυτίζεται με την "ζώσα ενέργεια του σύμπαντος". Τα πάντα είναι "Εν", τα πάντα είναι "θεός" και ο άνθρωπος είναι η τελειότερη εκδήλωση του συμπαντικού αυτού απρόσωπου "θεού", είναι δηλαδή "θεός" κατ' ουσίαν. β) Κατά συνέπειαν, ο άνθρωπος αναγκάζεται σε μια εξελικτική πορεία αυτοπραγματώσεως και αυτοσωτηρίας, μέσω διαφόρων τεχνικών, όπως είναι ο διαλογισμός, η γιόγκα και ιδιαιτέρως η μετενσάρκωση, η οποία καθορίζεται από τον αιώνιο νόμο της αιτίας και του αποτελέσματος, γνωστού ως "κάρμα". γ) Δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ καλού και κακού. Είναι οι δύο όψεις του αυτού νομίσματος. Έτσι, ο άνθρωπος μπορεί να κάνει ό,τι αυτός ο ίδιος θεωρεί ως ηθικό και καλό, αυτός είναι ο νόμος.

Είναι νομίζω περιττό να αναλύσουμε πόσο αντίθετες είναι οι δοξασίες αυτές προς την χριστιανική διδασκαλία.

5. Αίτια.

Αν θα θέλαμε να αναζητήσουμε τα αίτια που οδηγούν νέους κυρίως ανθρώπους στα δίκτυα των νεοφανών αιρέσεων νομίζω ότι θα τα εντοπίζαμε πρωτίστως εκεί όπου δεν υπάρχει μια γνήσια σχέση του ανθρώπου με τον Θεόν. Πολύ περισσότερον όταν αυτή η σχέση γίνεται ανταρσία κατά του Θεού («ευαγγέλιο του όφεως»). Σ' αυτές τις περιπτώσεις ο άνθρωπος φτιάχνει ένα Θεό στα μέτρα του. Τούτο έχει ως συνέπεια να καθορίζει ο ίδιος ο άνθρωπος τα χαρακτηριστικά του υποτιθεμένου «θεού» του συνήθως κατασκεύασμα της ανθρωπίνης διανοίας και των ανθρωπίνων παθών και απ’ αυτόν τον "θεόν" κακέκτυπο να επιδιώκει να καθορίζει την ζωή του και την ηθική συμπεριφορά του.

Μεταξύ των αιτίων της αναπτύξεως των νεοφανών αιρέσεων και της παραθρησκείας πρέπει ακόμη να θεωρήσουμε τον έντονο μεταφυσικό προβληματισμό του σύγχρονου ανθρώπου και τις υπαρξιακές ανησυχίες του και την αναζήτηση "νοήματος ζωής". Δεν πρέπει να διστάσουμε να ομολογήσουμε ότι ο δυτικός πολιτισμός μας και η παγκόσμια κοινότητα γενικώτερα αντιμετωπίζουν μια βαθειά πολύπλευρη και πολύμορφη κρίση, που είναι κυρίως κρίση αξιών, γεγονός που εκμεταλλεύονται οι παραθρησκευτικές ομάδες για να προσφέρουν την "μοναδική και σίγουρη λύση" όλων των προβλημάτων.

Υπάρχει φυσικά και σειρά άλλων αιτίων, στην ανάλυση των οποίων δεν μπορούμε να επεκταθούμε στα πλαίσια της σύντομης αυτής μελέτης, όπως: ο υπαρξιακός φόβος, η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα, η δίψα για αγάπη και ζεστασιά, η περιέργεια, η άγνοια, η ανάγκη, η ροπή προς το ξένο και το εξωτικό, η δίψα για εμπειρίες, για ηδονή, δόξα, πλούτο κ.ο.κ. (βλ. π. Α. Αλεβιζοπούλου, Νεοφανείς αιρέσεις καταστροφικές λατρείες, σ.18).

Η γαλλίδα καθηγήτρια Κλαιρ Σαμπολλιόν, της οποίας ο γυιός προσχώρησε στην σέκτα του Μουν, παρατηρεί: "Το κύριο αίτιο που ωθεί στις οργανώσεις αυτές, δεν είναι μια διδασκαλία ή ένα δόγμα, αλλά κάτι άλλο που βρίσκουν εκεί: η ατμόσφαιρα". Μελετητές του φαινομένου υποστηρίζουν ότι: "τέτοιες 'λατρείες’ βρίσκουν γόνιμο έδαφος για να προσελκύσουν οπαδούς, όταν υπάρχει ένα σοβαρό ρήγμα στην κοινωνική δομή". Ξένος ψυχολόγος υποστηρίζει ότι: "οι αιρέσεις θα εξακολουθούν να προσελκύουν οπαδούς όσο οι βασικοί κοινωνικοί θεσμοί (οικογένεια, σχολείο, εκκλησία) αφήνουν σοβαρά κενά στους νέους, που πιστεύουν ότι βρίσκουν την πληρότητα στις κολακείες ενός θρησκευτικού ηγέτη" (Newsweek Τα Νέα, 30.11.1978).

6. Προσηλυτισμός:

Έχει ιδιαίτερη σημασία να γνωρίζει κανείς τους τρόπους της προσηλυτιστικής δραστηριότητος των ομάδων αυτών: Σε κάθε χώρο της κοινωνικής ζωής και δραστηριότητος μπορεί να στηθεί η παγίδα του προσηλυτισμού ανύποπτων ανθρώπων και ιδιαιτέρως νέων. Στο δρόμο, στο λεωφορείο, στο ταξί, στο γραφείο, στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στο γυμναστήριο, στο ταχυδρομείο, στο κομμωτήριο, στο γήπεδο, σε μια συναυλία η ντισκοτέκ, σε ένα φεστιβάλ μουσικής, σε εκδηλώσεις η πρωτοβουλίες κοινωνικής προσφοράς για άστεγους, ναρκομανείς, αναξιοπαθούντες, προστασίας του περιβάλλοντος, πυροπροστασίας κ.π.ά. Ακόμη και σε δημόσιες υπηρεσίες, όπου στρατευμένοι οπαδοί των νεοφανών αιρέσεων δραστηριοποιούνται συστηματικά, η σε πολιτιστικούς φορείς, σε νηπιαγωγεία, παιδικούς σταθμούς κ.λπ. Δηλαδή δεν υπάρχει κανένας τομέας της κοινωνικής ζωής που μένει στο απυρόβλητο.

Πρέπει ακόμη να σημειώσουμε την αδίστακτη εκμετάλλευση από τις σέκτες της μοντέρνας τεχνολογίας, του Internet, της τηλεοράσεως, της μουσικής και των παιχνιδιών και δη των ηλεκτρονικών για την παραπλάνηση των νέων, ακόμη και των ανυπεράσπιστων παιδιών.

Κι εδώ πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι είναι λάθος να νομίζουμε ότι θύματα των παραθρησκευτικών ομάδων είναι μόνον άτομα μόνον προβληματικά η αφελή, ή με μειωμένες διανοητικές ικανότητες ή με οικογενειακά προβλήματα. Χωρίς να αποκλείονται και ελάχιστες περιπτώσεις που μπορούν να ενταχθούν στις παραπάνω καταστάσεις, διαπιστώνεται καθημερινά ότι δεν έχει καμμιά σημασία το πόσο μορφωμένος ή ευφής ή δυνατός είναι κανείς. Ακόμη και ο θρησκευόμενος άνθρωπος, και ιδιαίτερα ο νέος, όταν έχει επιφανειακή γνώση της χριστιανικής πίστεως, κινδυνεύει να εμπλακεί σε τέτοιες ομάδες, συγχέοντας τα ασυμβίβαστα. Ιδιαίτερα, περιπτώσεις όπως, η μοναξιά, η απογοήτευση, η μελαγχολία, η απόλυση από την εργασία, η απομάκρυνση από το οικογενειακό περιβάλλον, η στράτευση η οι σπουδές μακριά από την οικογενειακή εστία, οι διακοπές, η παραμονή σε νοσοκομείο, το πένθος, η περιέργεια, η αναζήτηση του εξωτικού και του "διαφορετικού", κ.ά. μπορούν να αποτελέσουν καταστάσεις "ύψηλού κίνδυνου". Τότε κυρίως επισημαίνονται τα κενά, συνδέονται αυτά με το λεγόμενο "κατεστημένο" (δηλαδή την Εκκλησία, την οικογένεια, την κοινωνία) και υπόσχονται την "σίγουρη λύση", που ταυτίζεται ακόμη και με το καλό ολόκληρης της ανθρωπότητος. Στην συνέχεια, εφαρμόζεται από τις ομάδες αυτές ο λεγόμενος "βομβαρδισμός αγάπης" και αναπτύσσονται ευκαιρίες εφαρμογής προσηλυτισμού, με τρόπο μάλιστα που εύκολα μπορεί να εξαπατήσει τον καθένα, ένεκα των αναρίθμητων προσωπείων που φέρουν οι ομάδες αυτές.

7. Συνέπειες.

Η ένταξη όμως στις ομάδες αυτές δεν οδηγεί μόνον ανύποπτες ψυχές από την ορθή πίστη στην πλάνη. Οι ποικίλοι και ύπουλοι τρόποι που χρησιμοποιούνται για τον αθέμιτο προσηλυτισμό οπαδών, οδηγούν τελικά σε εγκλωβισμό των οπαδών αυτών μέσα σε καταστάσεις ιδιαίτερα επικίνδυνες και καταστροφικές για το άτομο και το κοινωνικό σύνολο. Αποτέλεσμα των μεθοδεύσεων και των διαφόρων τεχνικών που χρησιμοποιούν οι ομάδες αυτές είναι συχνά η καταστροφή της ανθρωπίνης προσωπικότητος και αξιοπρέπειας και των οικογενειακών και κοινωνικών σχέσεων. Τα θύματα αποκόπτονται από το οικογενειακό, επαγγελματικό και κοινωνικό περιβάλλον, το οποίο χαρακτηρίζεται εχθρικό ή διαβολικό, και εξαναγκάζονται να υπηρετούν τυφλά την ομάδα και τον αρχηγό, πιστεύοντας ότι έτσι υπηρετούν το καλό της ανθρωπότητος. Κι' αυτό επιτυγχάνεται με τον "διανοητικό χειρισμό" και με τις διάφορες "τεχνικές" που εφαρμόζονται μέσα στις ομάδες αυτές.

Γι' αυτό πολλές παραθρησκευτικές ομάδες χαρακτηρίζονται διεθνώς ως "ολοκληρωτικές ομάδες", "ομάδες διανοητικού χειρισμού", "τεχνικές για την μεταμόρφωση της σκέψης", "τεχνικές πλύσεως ψυχής", "ψυχολατρείες", "καταστροφικές λατρείες" (ΗΠΑ), "ελευθεριοκτόνες ομάδες" (Γαλλία) κ.λπ. Στην πραγματικότητα πρόκειται για "εμπόρους κάλπικης ελπίδας", "πλασιέ του υπερφυσικού", «έμπορους θρησκείας» προς ίδιον όφελος, ενώ μερικές απ’ αυτές τις ομάδες προτρέπουν τους οπαδούς τους σε επικίνδυνη συμπεριφορά. Πώς αλλοιώς θα μπορούσε, φερειπείν, να εκλάβει κανείς το άρθρο του "Κώδικα τιμής" της Σαηεντολογίας, το οποίο προτρέπει: "Ποτέ μη φοβηθείς να βλάψεις κάποιον για μια δίκαιη αιτία"; (Κώδικας Τιμής, άρθρο 12). Πώς είναι δυνατόν να παροτρύνει κάποιος κάποιον να προξενήσει βλάβη σε κάποιον; Τι είδους βλάβη μπορεί να είναι αυτή και ποια η "δίκαιη αιτία", ένεκα της οποίας νομιμοποιείται να την προξενήσει; Ασφαλώς, αυτό μπορεί να αποβεί και επικίνδυνο καινά οδηγήσει στην εφαρμογή μιας "αντίστροφης ηθικής".

Αλλά και η αλλαγή της θρησκευτικής πίστεως ενός μέλους της οικογένειας, η οποία αναπόφευκτα επέρχεται, δημιουργεί πληθώρα προβλημάτων προσωπικών, οικογενειακών, εργασιακών και κοινωνικών. Οι προσηλυτιζόμενοι στις αιρέσεις, χωρίς πολλές φορές να το αντιληφθούν, υφίστανται αλλοίωση της προσωπικότητός τους, αποκόπτονται από το παρελθόν τους, το περιβάλλον τους και τις μέχρι τότε παραδόσεις τους, αποκτούν φονταμενταλιστική νοοτροπία και απομονώνονται στον δικό τους ιδιόρρυθμο τρόπο ζωής, με αποτέλεσμα πολλάκις την διάλυση της οικογενείας τους και την αντικοινωνική συμπεριφορά τους.

Εκτός όμως από τις γενικώτερες αρνητικές συνέπειες που δημιουργούνται από την δραστηριότητα των ομάδων αυτών, υπάρχουν και άλλες που αφορούν ειδικώτερα στην ψυχοσωματική υγεία των θυμάτων.

Στο θύμα παρατηρούνται ενίοτε: περιορισμένη χρήση της γλώσσας (λεξιπενία) και στερεότυπες απαντήσεις, παράξενη συμπεριφορά, εξασθένιση της προσωπικής σκέψης και κρίσης, αδυναμία διατήρησης των πριν την ένταξη στην οργάνωση αναμνήσεων κ.λπ. Ακόμη, καταγράφονται και οργανικές βλάβες, όπως έρπητες όλων των ειδών, χρόνιες κακώσεις, αυτοκτονίες ατομικές και ομαδικές (βλ. κείμενα Ζ' Πανορθοδόξου Συνδιασκέψεως, Ομάδες ασυμβίβαστες με την Ορθόδοξη Πίστη, σελ. 92 εξ.). Σημειώνουμε εδώ μερικές μόνον από τις πολλές περιπτώσεις περισσοτέρων από 25 καταγεγραμμένων ομαδικών αυτοκτονιών:

Γουιάνα Τζιμ Τζόουνς 1978 (940 θύματα), Γουάκο Τέξας

Ντέηβιντ Κορές 1993 (85 θύματα), Ελβετία

Λυκ Ζιρέ 1995 (48 θύματα),

Σόκο Ασαχάρα Τόκιο 1995 (11 νεκροί, 5000 δηλητηριάσεις),

Ουράνια Πύλη 1997 (38 θύματα),

Ουγκάντα 1999 (980 θύματα),

για να αναφέρουμε μόνον τις σημαντικώτερες. (Μερικές από τις περιπτώσεις αυτές έχουν διαδραματιστεί μέσα σε ομάδες που αυτοχαρακτηρίζονται ως χριστιανικές). Και φυσικά δεν λείπουν οι "τελετουργικές" ανθρωποθυσίες.

Είναι φανερό ότι εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα. Και ως τέτοιο έχει χαρακτηριστεί και αντιμετωπίζεται από διεθνείς οργανισμούς, όπως είναι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και αρκετές κυβερνήσεις Ευρωπαϊκών χωρών.

8. Οι αιρέσεις και οι σέκτες σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα.

Όπως γίνεται φανερό από τα παραπάνω η δραστηριότητα των "νεοφανών αιρέσεων" και "σεκτών" αποτελεί όχι μόνον ποιμαντικό ή εκκλησιαστικό ή θεολογικό πρόβλημα. Είναι και, ή θα έλεγα είναι κυρίως, κοινωνικό πρόβλημα, καθόσον η δραστηριότητα αυτή απειλεί άξιες, θεσμούς και έννομα αγαθά. Τούτο είναι διεθνώς διαπιστωμένο από ειδικούς ερευνητές γι' αυτό και κατά την αντιμετώπιση του πρέπει να λαμβάνεται τούτο σοβαρά υπ' όψη. Στην έγκριτη εφημερίδα Le Monde Diplomatique, ο Γάλλος δημοσιογράφος Μπρούνο Φουζερό, σε άρθρο του με τίτλο «Αιρέσεις, ο Δούρειος Ίππος των ΗΠΑ στην Ευρώπη..», γράφει: «Στην Ευρώπη, εδώ και δέκα χρόνια, το ζήτημα των αιρέσεων πέρασε από το στάδιο τον «ανησυχητικού κοινωνικού φαινομένου» στο στάδιο τον «μείζονος προβλήματος δημόσιας ασφάλειας»" (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 29.7.2001).

Γίνεται έτσι σαφές ότι αρμόδιοι για την αντιμετώπιση του προβλήματος, ειδικά ως προς τον κοινωνικό του χαρακτήρα, είναι όχι μόνον οι εκκλησιαστικοί φορείς, αλλά κυρίως κρατικοί και πολιτειακοί φορείς, οι ταγμένοι να φρουρούν τα έννομα αγαθά, την πολιτική και θρησκευτική ελευθερία του πολίτου την σωματική και διανοητική του ακεραιότητα και υγεία, την περιουσία του και τα λοιπά ατομικά δικαιώματά του. Νομίζω ότι το μέγεθος της κοινωνικής απειλής από την δραστηριότητα μερικών τουλάχιστον από τις ομάδες αυτές, εκφράζουν με τον πιο δραματικό τρόπο, τα λόγια του "μεσσία" της Σαηεντολογίας, γνωστής παλαιότερα στην Ελλάδα ως ΚΕΦΕ (Κέντρο Εφηρμοσμένης Φιλοσοφίας Ελλάδας) και σήμερα ως "Ελληνική Εκκλησία της Σαηεντολογίας", του Lafayette Ron Hubbard, ο οποίος διακηρύσσει: "Μέτρα αρεστά στο κοινό, αυταπάρνηση και δημοκρατία δεν βλέπω να πρόσφεραν κάτι στον άνθρωπο, εκτός από το ότι τον έσπρωξαν πιο πολύ στο βούρκο" (HCO PolicyLetter 1965/1980) (παρά π. Α. Αλεβιζοπούλου, Νεοφανείς αιρέσεις, καταστροφικές λατρείες, σελ.281).

Στη συνέχεια θα αναφερθούμε στον τρόπο αντιμετωπίσεως των σεκτών διεθνώς.

9. Η παραθρησκεία ως κοινωνική απειλή

Ένεκα των σοβαρών κοινωνικών επιπτώσεων από την δραστηριότητα των νεοφανών αιρέσεων διεθνείς οργανισμοί, όπως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Συμβούλιο Υπουργών της Ευρώπης και πολλά Ευρωπαϊκά Κοινοβούλια (Γαλλίας, Γερμανίας, Βελγίου, Αυστρίας, Αγγλίας, Ισπανίας, Ελβετίας κ.ά.) αντιμετωπίζουν την δραστηριότητα των διαφόρων σεκτών ως ιδιαίτερα σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα και λαμβάνουν δραστικά μέτρα, καθόσον θεωρούν ότι μερικές από τις ομάδες αυτές παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και την θρησκευτική ελευθερία .

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ήδη το 1984, με βάση την Έκθεση Cotrel, ρξέδωκε το πρώτο του Ψήφισμα, (22.5.84), το οποίο ακολούθησαν δύο ακόμη Ψηφίσματα (29.2.96 και 17.2.98). Με τα Ψηφίσματα αυτά εκφράζει την ανησυχία του για την δραστηριότητα των ομάδων αυτών (σεκτών), τις οποίες θεωρεί ως απειλή για την προσωπικότητα και τα ατομικά δικαιώματα των νεαρών κυρίως θυμάτων και καλεί τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, όχι μόνον να ασχοληθούν με το πρόβλημα, αλλά και να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία των πολιτών τους. Μεταφέρουμε εδώ δύο μόνον παραγράφους από το σημαντικώτατο Ψήφισμα του 1996:

«(Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο): Ε. θεωρώντας ότι ορισμένες σέκτες, που δρουν στο πλαίσιο διασυνοριακού δικτύου εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επιδίδονται σε παράνομες ή εγκληματικές δραστηριότητες και σε παραβιάσεις των δικαιωμάτων του ανθρώπου, όπως σε κακομεταχείριση, σεξουαλική βία, εγκλεισμούς, σωματεμπόριο, ενθάρρυνση επιθετικής συμπεριφοράς, μέχρι και προπαγάνδα ρατσιστικών ιδεολογιών, σε φορολογικές απάτες, μεταφορές κεφαλαίων, εμπόριο όπλων, διακίνηση ναρκωτικών, παραβίαση του δικαιώματος της εργασίας ή σε παράνομη άσκηση της ιατρικής, κλπ.»

«... 4. καλεί τις κυβερνήσεις των κρατών μελών να μη καταστήσουν τη χορήγηση του θρησκευτικού καθεστώτος αυτόματη και να μελετήσουν, σε περιπτώσεις που σέκτες εμπλέκονται σε σκοτεινές ή εγκληματικές δραστηριότητες, την άρση του καθεστώτος των θρησκευτικών κοινοτήτων, που τους παρέχει φορολογικά πλεονεκτήματα και κάποιας μορφής νομική προστασία».

Το ίδιο επισημαίνει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στο Ψήφισμα της 17.2.1998.

Τα Ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου βρήκαν μεγάλη απήχηση και στο Συμβούλιο της Ευρώπης, το οποίο με τις 1178/1992 και 14/12/1999 Συστάσεις της Κοινοβουλευτικής του Συνελεύσεως, εκφράζει την ανησυχία του για την δραστηριότητα των ομάδων αυτών και συνιστά την ανάγκη λήψεως "εκπαιδευτικών και νομοθετικών μέτρων" για την αντιμετώπιση του προβλήματος στον τομέα της εκπαιδεύσεως, της ενημερώσεως του κοινού και της προστασίας των ανηλίκων.

Επί τη βάσει των Ψηφισμάτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου μερικές χώρες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως ανέλαβαν πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση του προβλήματος με την συγκρότηση Ειδικών Κρατικών Επιτροπών ή με την κατάρτιση ειδικών προγραμμάτων. Αναφέρομε μερικές απ’ αυτές:

Στην Γαλλία, μετά τα τρομερά γεγονότα της Ελβετίας τον Οκτώβριο του 1995 με τον Λυκ Ζιρέ του "Τάγματος του Ναού του Ηλίου" και τη συνέχεια τους στη Γαλλία τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, η Γαλλική Κυβέρνηση συγκρότησε Κοινοβουλευτική διυπουργική Επιτροπή (Διυπουργική Αποστολή για την καταπολέμηση των αιρέσεων), η οποία παρακολουθεί τη δραστηριότητα των "νεοφανών αιρέσεων" (σεκτών). Επίσης ο Πρόεδρος Ζακ Σιράκ εγκαινίασε κυβερνητική οργάνωση που θα επιβλέπει τις ομάδες αυτές και τόνισε ότι "η χαλαρότητα προς τις αιρέσεις μπορεί να οδηγήση στην ανεξέλεγκτη διάδοση των τελετουργικών αυτοκτονιών και δολοφονιών".

Ακόμη, η Γαλλική Εθνοσυνέλευση συνέταξε Έκθεση (31.1.2001) που αναφέρεται στον κίνδυνο των αιρέσεων καταρτίζοντας και σχετικούς καταλόγους. Η Γαλλία έχει θεσπίσει και ειδικό νόμο περί των αιρέσεων (ν. 2001504 της 12.6.2001).

Επίσης το Γαλλικό Υπουργείο Δικαιοσύνης με δύο εγκυκλίους του (1.12.1996 και 22.2.1998) απευθύνεται στους Γάλλους Εισαγγελείς καλώντας τους να διώκουν ποινικώς τα εγκλήματα που διαπράττονται ενδεχομένως από τις αιρέσεις.

Η Γαλλίδα Υπουργός Νεότητος και Αθλητισμού με Εγκύκλιό της προς τους Γάλλους Νομάρχες (21.4.1999) ζητεί να ευαισθητοποιήσουν τις υπ' αυτούς υπηρεσίες για τον κίνδυνο των αιρέσεων.

Στην Γερμανία, ασχολείται με τις καταστροφικές αυτές λατρείες το Υφυπουργείο Οικογένειας και Νεότητος. Επίσης η Γερμανική Ομοσπονδιακή Βουλή εξέδωκε το 1998 ογκώδες τεύχος προς ενημέρωση των πολιτών, διαθέτει δε ειδικές υπηρεσίες προστασίας των πολιτών.

Στην Αυστρία ιδρύθηκε (ν. 20.8.1998) ειδική κρατική Υπηρεσία προστασίας του κοινού έναντι των αιρέσεων.

Στο Βέλγιο το Κοινοβούλιο κατήρτισε Έκθεση περί των νεοφανών αιρέσεων, όμοια της Γαλλικής, η οποία μάλιστα συμπεριλαμβάνει και κατάλογο των αιρέσεων.

Αλλά και στην Ελβετία, το Ελβετικό Κοινοβούλιο συνέταξε ανάλογη Έκθεση περί των αιρέσεων στις 1.7.1999.

Στην Ελλάδα είναι γνωστές οι αποφάσεις υπ' αριθ. 7380/1995 του Πρωτοδικείου Αθηνών και υπ' αριθ. 10493/1996 του Εφετείου Αθηνών, με τις οποίες διελύθη το γνωστό Κ.Ε.Φ.Ε., μετά την εισαγγελική έρευνα του κ. Ιωάν. Αγγελή, γιατί θεωρήθηκε "οργάνωση με ολοκληρωτικές δομές και τάσεις" και "οργάνωση με πρακτικές ιατρικά, κοινωνικά και ηθικά επικίνδυνες και επιβλαβείς".

Αποφάσεις Ελληνικών Δικαστηρίων έχουν επίσης εκδοθή για την οργάνωση των Χάρε Κρίσνα. Παραλείπω να αναφερθώ στις γνωστές πολλαπλές αποφάσεις επί προσηλυτισμώ "Μαρτύρων του Ιεχωβά" (και όχι χριστιανών όπως αυτοχαρακτηρίζονται αυθαίρετα) και Πεντηκοστιανών.

Σημειώνουμε παρενθετικά ότι τα διαδιδόμενα περί τάχα καταδίκης της Ελλάδος από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων επειδή εφήρμοσε τον νόμο περί απαγορεύσεως του αθεμίτου προσηλυτισμού, είναι απολύτως αναληθή και αβάσιμα.

Δυστυχώς, μέχρι σήμερα στην Ελλάδα δεν έχει ληφθή μέριμνα εκ μέρους της Πολιτείας για την μελέτη του προβλήματος και δεν έχει ιδρυθή ειδική Κρατική Επιτροπή, όπως σε άλλες χώρες της Ευρώπης για την παρακολούθηση ενδεχομένης εγκληματικής δραστηριότητος μερικών σεκτών. Η Ιερά Σύνοδος και ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος έχουν αποστείλει τρεις επιστολές στους Υπουργούς Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (199920012004), στις οποίες εκτίθενται, το έργο της Εκκλησιάς στον τομέα αυτό και οι τρόποι προσφοράς βοηθείας εκ μέρους της Εκκλησίας σε θύματα και στις οικογένειες τους, και ζητείται η σύσταση μιας ειδικής Κρατικής Επιτροπής. Στην πρόταση αυτή της Εκκλησίας δεν έχει δοθή μέχρι σήμερα απάντηση.

Ανάλογο αίτημα κατετέθη προς το Προεδρείο της Βουλής των Ελλήνων το 2002 (24 Απριλίου) εκ μέρους 65 Βουλευτών των δύο μεγάλων Ελληνικών Κομμάτων (με πρωτοβουλία των κ. κ. Παπαθεμελή και Ανδρεουλάκου), για την σύνταξη Εκθέσεως για την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα μας. Και η πρωτοβουλία αυτή δεν ετελεσφόρησε. Έτσι μόνη η Εκκλησία μας ασχολείται σοβαρά με το πρόβλημα, μέσα στα πλαίσια που το Σύνταγμα και οι Νόμοι Της το επιτρέπουν.

Από την άλλη πλευρά, διαπιστώνεται συχνά μια ευνοϊκή μεταχείριση των νεοφανών αιρέσεων, εκ μέρους των ΜΜΕ, εν ονόματι δήθεν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των θρησκευτικών μειονοτήτων. Ακόμη, παρατηρείται το φαινόμενο να παραποιείται ή να αποκρύπτεται η αλήθεια για το τι ισχύει νομικά στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, ή να διαστρεβλώνονται ακόμη και αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όπως, φερειπείν, στην υπόθεση Κοκκινάκη ("Μάρτυς του Ιεχωβά"), Λαρίση (Πεντηκοστιανός) κ.ά. Είναι γνωστόν ότι οι ίδιοι αυτοί κύκλοι προκαλούν συχνά συζητήσεις περί της διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών, περί του χωρισμού Κράτους και Εκκλησίας κ.λπ. Δεν είναι περίεργο ότι τα ίδια αιτήματα επαναλαμβάνουν και οι διάφορες νεοφανείς αιρέσεις. (Περί της διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, βλ. εργασία του κ. Γ. Κρίππα: "Η συνταγματική κατοχύρωσις του μαθήματος των θρησκευτικών παρ' ημίν και εν τη αλλοδαπή" και του ιδίου: "Σχέσεις Εκκλησίας Πολιτείας εις τας χώραςμέλη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Και τα δύο στην ιστοσελίδα της Εκκλησίας της Ελλάδος: www.ecclesia.gr).

Η αντιμετώπιση όμως των σοβαρών προβλημάτων που δημιουργούνται από την δραστηριότητα μερικών νεοφανών αιρέσεων είναι κυρίως αρμοδιότητα της Πολιτείας, καθόσον πολλές φορές πρόκειται περί ομάδων με εγκληματικά "δόγματα" και εγκληματική δραστηριότητα. Και το έγκλημα δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπισθή από την Εκκλησία, αλλά από τους αρμόδιους κρατικούς φορείς. Υπεύθυνη σ' αυτές τις περιπτώσεις να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο που απειλεί τους Έλληνες πολίτες και μάλιστα τους νέους, αλλά και το κοινωνικό σύνολο είναι η Ελληνική Πολιτεία. Αυτή είναι ενταγμένη να προστατεύει, κατά το Σύνταγμα, τα έννομα αγαθά, την ζωή των πολιτών, την περιουσία τους, την δημόσια τάξη και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτό γίνεται σε πολλές ευρωπαϊκές δημοκρατικές χώρες, αυτό είναι ανάγκη να γίνεται και στην πατρίδα μας.

Προτού μια αρμόδια αρχή δώσει άδεια λειτουργίας κάποιου δήθεν "ευκτηρίου οίκου" ή κάποιας δραστηριότητος, οφείλει να εξετάζει μήπως πίσω από ένα "θρησκευτικό ή πολιτιστικό ή θεραπευτικό κλπ.", προσωπείο κρύπτεται μια άλλη ταυτότητα με επικίνδυνο χαρακτήρα, η οποία με το προσωπείο που προβάλλει επιδιώκει να αποκτήσει οφέλη και πλεονεκτήματα. Αυτό μας προτρέπουν να κάνουμε τα Ψηφίσματα της Ευρώπης. Και σ' αυτό θα ανέμενε κανείς να μιμούμεθα τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, μια και το συνηθίζουμε να τις μιμούμεθα σε τόσα άλλα, που συνήθως είναι ξένα αν μη και βλαπτικά για την εθνική μας ταυτότητα και τις παραδόσεις μας. Αυτό πρέπει να γίνεται από τις αρμόδιες Αρχές και ούτε να επιρρίπτεται στην Εκκλησία η ευθύνη για την επικρατούσα κατάσταση ασυδοσίας, ούτε να αφήνεται απροστάτευτος ο Ορθόδοξος Ελληνικός Λαός. Είναι ανάγκη να αναλάβει κάθε αρμόδιος τις ευθύνες του.

Κι εδώ πρέπει να επισημάνουμε ότι συχνά διαπιστώνεται η ύπαρξη κενού στην δυνατότητα αντιμετωπίσεως αυτού του προβλήματος από πλευράς δικαστικής και αστυνομικής. Αφ' ενός μεν, λόγω ελλείψεως της αναγκαίας προς τούτο νομοθεσίας, αφ' ετέρου δε, λόγω της μη αποδοχής της θέσεως, ότι υπό την επίδραση ενός «εγκληματικού δόγματος" μιας σέκτας, ή κατ' εντολήν της, είναι δυνατόν ένα θύμα να οδηγηθή στην διάπραξη εγκλήματος. Αυτό έχει διαπιστωθεί, όχι μόνον στο εξωτερικό, αλλά και στην Ελλάδα. Συχνά οικογένειες θυμάτων διαμαρτύρονται στο Γραφείο της Συνοδικής Επιτροπής επί των αιρέσεων, ότι δεν κατέστη δυνατή η νομική αντιμετώπιση των περιπτώσεων τους. Συνήθως, κατά την έρευνα περιπτώσεων που εμπεριέχουν την υποψία εμπλοκής τέτοιων ομάδων σε εγκληματική δραστηριότητα (πιθανότητα που καταγράφεται συχνά από τον Τύπο) δεν γίνεται αποδεκτή η ανάγκη ερεύνης και προς την κατεύθυνση αυτή, δηλαδή της διαπράξεως ενός εγκλήματος υπό την επίδραση ενός «εγκληματικού δόγματος» μιας συγκεκριμένης ομάδος (παράδειγμα η περίπτωση των νεοσατανιστών της Παλλήνης, όπου απερρίφθη η θέση του π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου για την διερεύνηση και αυτής της πλευράς).

Κατακλείοντας, συνοπτικά υπογραμμίζουμε, ότι πέραν των πνευματικών προβλημάτων παρουσιάζονται και σειρά κοινωνικών προβλημάτων από την δραστηριότητα των "σεκτών", που αφορούν στην ανθρώπινη προσωπικότητα και στην ατομική ελευθερία, στην κοινωνική συνοχή και ασφάλεια, στην οικογένεια, στο επάγγελμα, στην παιδεία, στην ψυχική και σωματική ισορροπία, υγεία και ακεραιότητα των θυμάτων, στην επανένταξη πρώην θυμάτων μέσα στο κοινωνικό σύνολο, στην κρατική ασφάλεια και στην οικονομική ζωή των ευρωπαϊκών χώρων και εν γένει στον ευρωπαϊκό πολιτισμό, ο οποίος κατά κύριο λόγο εδραιώνεται πάνω στην περί κόσμου και ανθρώπου χριστιανική διδασκαλία.

Νομίζω, ότι όλα αυτά που εκθέσαμε χωρίς μισαλλοδοξία ή υπερβολή είναι αρκετά να καταδείξουν ότι το πρόβλημα της δραστηριότητος των "νεοφανών αιρέσεων" και της παραθρησκείας (σεκτών), είναι και σοβαρώτατο κοινωνικό πρόβλημα. Και ως τέτοιο είναι ανάγκη να αντιμετωπίζεται και στην χώρα μας.

10. Συμπεράσματα:

α. Αυτό που άλλοτε ακούγαμε να επαναλαμβάνεται συχνά ότι όλες οι θρησκείες είναι καλές και ότι ο Θεός είναι ένας για όλους, αποδεικνύεται ότι σήμερα δεν έχει καμμιά σοβαρή βάση. Όχι μόνον όλες οι θρησκείες δεν είναι ίδιες, όχι μόνον όλες οι θρησκείες δεν είναι καλές, όχι μόνον ο Θεός δεν είναι ένας και ίδιος για όλους, αλλά είναι βέβαιον πλέον ότι υπάρχουν σήμερα και μερικές "θρησκείες άθεες" που είναι και επικίνδυνες, γιατί έχουν εγκληματικά δόγματα και ανατρέπουν τις καθιερωμένες αξίες και τους θεσμούς, ενίοτε δε απειλούν τα χρηστά ήθη και την δημόσια τάξη.

β. Πολυεθνικές εταιρείες (όπως η "Σκοπιά") ή η λερναία ύδρα του νοτιοκορεάτη Μουν (με τα 100 ονόματα) ή η Σαηεντολογία (πρώην ΚΕΦΕ), με τα ποικίλα προγράμματα, ή οι ομάδες με τα προσωπεία της ψυχολογίας και της εναλλακτικής ιατρικής κ.ά., επιδιώκουν να διαβρώσουν συνειδήσεις, οργανισμούς ή και δημόσιους φορείς. Ακούγονται μάλιστα και περιπτώσεις διδασκαλίας διαλογιστικών τεχνικών μέσα σε σχολεία ή μαθημάτων γιόγκα σε προγράμματα γυμναστικής συλλογικών φορέων. Ως εκ τούτου είναι ανάγκη να ασχοληθούν κάποιοι αρμόδιοι με την έρευνα της ενδεχομένως παράνομης δραστηριότητος μερικών παραθρησκευτικών ομάδων. Και τέτοιοι αρμόδιοι είναι ασφαλώς όλοι οι κρατικοί φορείς οι ταγμένοι να περιφρουρούν τα έννομα αγαθά των Ελλήνων πολιτών.

γ. Τα ποικίλα προσωπεία των περισσοτέρων νεοφανών αιρέσεων υποκρύπτουν κινδύνους, οικονομικές και άλλες παράνομες δραστηριότητες (βλ. το πιο πάνω Ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου) και επομένως εμπίπτουν στον έλεγχο των αρμοδίων Αρχών. Τα τεράστια οικονομικά μέσα που διαθέτουν οι διάφορες ομάδες και τα οποία προέρχονται κυρίως από την εκμετάλλευση των θυμάτων τους, διευκολύνουν τα μέγιστα την εξάπλωσή τους στην Ελλάδα και στις χειμαζόμενες Ορθόδοξες Ανατολικές χώρες.

δ. Η ολοκληρωτική (δικτατορική, φασιστική) δομή και οργάνωση των περισσοτέρων από τις ομάδες της παραθρησκείας αποτελεί απειλή για την προσωπικότητα του ατόμου, την ελευθερία του, την ψυχοσωματική υγεία του, απειλή κατά των δημοκρατικών αρχών, κατά των δικαιωμάτων του ατόμου, κατά των κοινωνικών αξιών και ήδη έχει προχωρήσει στην διάβρωση των οικονομικών και πολιτικών δομών πολλών χωρών της Ευρώπης και ιδιαίτερα της Ανατολικής (λόγω των ειδικών εκεί συνθηκών).

ε. Δεν αρνούμεθα το δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας για κάθε άνθρωπο. Όμως πρέπει να εντοπίσουμε την επικίνδυνη δραστηριότητα, όπου αυτή υπάρχει, τον ανέντιμο και αθέμιτο προσηλυτισμό που ασκείται κάτω από ποικίλα προσωπεία και να καταρρίψωμε τα προσωπεία αυτά για να φανούν τα πονηρά πρόσωπα. Ακόμη πρέπει να σεβαστούμε το δικαίωμα της Εκκλησίας μας και το καθήκον της να προφυλάσσει το Ποίμνιό της απ’ αυτή την λαίλαπα και την απειλή και να θεραπεύει, όπου αυτό είναι δυνατόν, τις πληγές των θυμάτων των ολοκληρωτικών αυτών οργανώσεων, που προστρέχουν στην βοήθειά της. Γιατί κι αυτό διαπιστώνουμε συχνά: Όταν δηλαδή έρχεται στη δημοσιότητα κάποιο από τα πολλά δράματα των θυμάτων των αιρέσεων, τότε ακούμε μερικούς να λένε υποκριτικά: και τι κάνει η Εκκλησία; Θέλοντας να ρίξουν επάνω της όλη την ευθύνη. Όταν πάλι η Εκκλησία προειδοποιεί ή με πόνο καταγγέλλει τους κινδύνους και τις καταστροφικές συνέπειες από την δραστηριότητα των ομάδων αυτών, τότε δέχεται σφοδρή επίθεση και κατηγορείται για φανατισμό και μισαλλοδοξία ή για κινδυνολογία.

στ. Κλείνοντας, θα ήθελα να υπογραμμίσω, ότι, μετά από μια μακρά εμπειρία μας στον τομέα της μελέτης και της αντιμετωπίσεως του προβλήματος των νεοφανών αιρέσεων και της παραθρησκείας, στο Γραφείο της Ιεράς Συνόδου, όσοι ασχολούμαστε στον ευαίσθητο αυτό τομέα, διαπιστώνουμε καθημερινά ότι το πρόβλημα εξακολουθεί να διατηρεί τον έντονο θρησκευτικό, εκκλησιαστικό αλλά και κοινωνικό χαρακτήρα του. Γι' αυτό και πιστεύουμε ότι οφείλουμε να αναγνωρίσουμε εγκαίρως όλοι μας, ότι η δραστηριότητα των νεοφανών αιρέσεων και των παραθρησκευτικών ομάδων αποτελεί και για την Εκκλησία μας, αλλά και για την Πατρίδα μας ένα καυτό πρόβλημα, θρησκευτικό, εκκλησιαστικό και κοινωνικό και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί χωρίς καμμιά καθυστέρηση. Οποιαδήποτε άλλη σκέψη στην εκτίμησή του θα είναι ένα επικίνδυνο και ασυγχώρητο λάθος και τότε το πρόβλημα αυτό θα γίνη μια βέβαιη απειλή.

Περισσότερα...

ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ - Καθηγήτρια μουσικής Κατερίνα Βασιλάκη

"Καταλυτικές εμπειρίες μέσα από την μουσική και το φαινόμενο της Νέας Εποχής"

Η αναιρετική ομιλία από την καθηγήτρια μουσικής και σολίστ Κατερίνα Βασιλάκη στο Μακεδονικό Παρατηρητήριο, την Δευτέρα 5/2, 7.30 μ. μ. Αγίας Σοφίας 3, 1ος όροφος.

Οι διαφορές ομάδες της Νέας Εποχής χρησιμοποίησαν την μουσική για να περάσουν τα μηνύματα τους. Μηνύματα αποκρυφισμού, αναρχίας, ανατροπής, αμφισβήτησης των πάντων.

Κυρίως η μουσική της Νέας Εποχής στοχεύει στη νεολαία. Οι εμπειρίες αυτής της μουσικής είναι καταλυτικές στις ψυχές.

Ας μάθουμε για να ξέρουμε από τι θα φυλαχθούν εμείς και οι νέοι.

Περισσότερα...

ΝΕΟ-ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΣ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΑΝΔΥΑ

"ΝΕΟ-ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΣ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΑΝΔΥΑ"

O APXIM. Π. ΔHMHTPIOΣ MΠIKAΣ ΣTO ANTIAIPETIKO ΣEMINAPIO THN ΔEYTEPA 4/12/2017,
AΓ. ΣOΦIAΣ 3 ΣΤΙΣ 7,30 M.M.

H OPΘH ΓNΩΣH EΞOYΔETEPΩNEI  KAΘE AΛΛH EΠIKINΔYNH "ΓNΩΣH"

Περισσότερα...

Η ΘΕΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ - Αρχιμ. Αυγουστίνος Μύρος

Μακεδονικό Παρατηρητήριο

Αντιαιρετικό σεμινάριο

«Η ΘΕΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ»

ΟΜΙΛΗΤΗΣ: Αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος Μύρος, Ιεροκήρυκα της Ιεράς Μητροπόλεως Κοζάνης.

Περισσότερα...

Ο ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ - Αρχιμ. Αθανάσιος Κολλάς

Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Κολλᾶ,

Ἱεροκήρυκος

 Σατανισμός εἶναι ἡ πίστη στό Σατανᾶ (τό Διάβολο) ὡς θεό καί ἡ λατρεία του. Ἔχει πολλές μορφές καί ἀνθρώπους πού εἶναι λειτουργοί του, ὑπηρέτες του. Ὑπόσχεται, σέ ὅποιον τόν πιστέψει, ὅτι θά τοῦ ἀποκαλύψει ὅτι εἶναι κομμάτι τῆς θεότητας καί θά τόν κάνει θεό, μέσα ἀπό τίς τεχνικές τῆς γιόγκα καί τοῦ διαλογισμοῦ, τίς ὀργιαστικές τελετές, τίς ἀνθρωποθυσίες καί τίς ζωοθυσίες, πού πολλές φορές ἔρχονται στό φῶς τῆς δημοσιότητας. Χρησιμοποιεῖ ψευδολογίες, ἀπάτες καί δόλια τεχνάσματα γιά νά παρασύρει τούς ἀνθρώπους. Στρέφεται ἐναντίον τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας Του. Ὁ Σατανισμός εἶναι ἡ ἀναπαλαίωση τοῦ κόσμου πρό Χριστοῦ.

    Ὁ Σατανισμός εἶναι, πλέον, μία ὀργανωμένη θρησκεία. Προωθεῖται ἀπό καί μέ τό κίνημα «ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ ΥΔΡΟΧΟΟΥ» ἀπό τό 1975, τό ὁποῖο ὑπόσχεται ὅτι θά φέρει τήν παγκόσμια τάξη, τήν παγκόσμια κυβέρνηση καί τήν νέα παγκόσμια θρησκεία. Δηλ. ἕναν τέλειο κόσμο (πού δέν μπόρεσε νά δημιουργήσει ὁ Χριστός), ὅπου δέ θά ὑπάρχουν ἠθικές ἀξίες, θρησκεῖες, χωριστά κράτη καί στόν ὁποῖο ὁ μεσσίας της, μέ τό ὄνομα Μαϊτρέγια - ὁ σοφός διδάσκαλος - (ὄχι ὁ Ἰησοῦς Χριστός), θά λύσει ὅλα τά προβλήματα τοῦ κόσμου (οἰκονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, θρησκευτικά) καί θά εἶναι ὁ σωτήρας του. Ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός δέν ἔχει καμία θέση σ’ αὐτόν τόν, δῆθεν, νέο κόσμο.

    Οἱ λόγοι πού ὁδηγοῦν στό Σατανισμό εἶναι, κυρίως, οἱ ἑξῆς: α) Ὁ ἀποπροσανατολισμός ἀπό σταθερές ἀξίες (πίστη στόν ἀληθινό Θεό πού ἐφανέρωσε καί δίδαξε ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, ἀληθινή ἀνθρωπιά, τιμιότητα, ἐργασία, δικαιοσύνη). β) Ἡ ἀνασφάλεια, λόγῳ ἀλλαγῆς κοινωνικῶν συνθηκῶν (ἀνεργία, εὔκολο κέρδος, ἀνταγωνισμός). γ) Ἡ ἀπολυτοποίηση τοῦ ἀνθρώπινου (σεξισμός, βία, κλονισμός οἰκογένειας).

    Στό Σατανισμό ἐντάσσονται οἱ νέοι, πού εὔκολα παρασύρονται καί ὑποκύπτουν σέ ὑποσχέσεις γιά εὔκολη καί γρήγορη ἐπιτυχία. Ἔτσι ἐξαπατῶνται, μέ ἀποτέλεσμα τήν ὑποδούλωσή τους στό Σατανᾶ, τήν ἀπώλεια τῆς ἐλεύθερης προσωπικότητας καί τῆς ἐμπιστοσύνης στόν ἑαυτό τους. Γίνονται ἄβουλα ὄντα, ὑποχείρια ἄνομων ἀνθρώπων. Παρουσιάζουν ψυχολογικά προβλήματα, μέ προβληματική κοινωνική ζωή καί ἀντικοινωνική, μηδενιστική, ἀρνητική καί περιθωριακή συμπεριφορά, ὅπως ὁ δαιμονισμένος τῶν Γεργεσηνῶν, πού ἐθεράπευσε ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός (Μάρκ. 5. 20). Μέ ἕνα λόγο, ὁ Σατανᾶς κυριάρχει στίς ψυχές τους.

    Ἡ ἀπελευθέρωση ἀπό τό Σατανᾶ, γίνεται μόνο ἀπό τόν Θεάνθρωπο Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, πού ἦρθε στό κόσμο γι’ αὐτόν τόν σκοπό (Α΄ Ἰω. 3, 8). Ἡ ἐπιστροφή στό Χριστό καί τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Του, ἡ καθοδήγηση ἀπό ἔμπειρο καί διακριτικό πνευματικό, ἡ θερμή πίστη καί προσευχή, ἡ μυστηριακή ζωή, «ἐξοπλίζουν» τόν πιστό μέ τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ καί νικᾶ τόν Σατανᾶ. Ἀπαλλαγῆ ἀπό τό Σατανᾶ - τό Διάβολο- σημαίνει ἐπιστροφή στό Χριστό καί στήν Ἐκκλησία Του. Γι’ αὐτό ἡ Ἐκκλησία καλεῖ κάθε ἄνθρωπο νά φύγει μακριά ἀπό τά ἐργαστήρια τοῦ Σατανᾶ (Ἀποκ. 2, 9 & 3, 9), ἀπό τούς χώρους παραπλάνησης καί ἐξαπάτησης, ὅπως εἶναι τά φιλοσοφικά καί γνωστικά κέντρα, οἱ σχολές ψυχοθεραπείας, τά κέντρα βελτίωσης τῆς προσωπικότητας, οἱ σχολές γιόγκα καί διαλογισμοῦ, οἱ μάγοι, οἱ μάντεις, οἱ Ἀποκρυφιστές, ἡ θεοσοφία, τά μέντιουμ καί ὅλες οἱ παρόμοιες κινήσεις τῆς «ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ ΥΔΡΟΧΟΟΥ». Ὁ κόσμος εἶναι κάτω ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ Σατανᾶ, γιατί εἶναι μακριά ἀπό τόν Σωτήρα Ἰησοῦ Χριστό. Ἤ Χριστός ἤ χάος.

2 ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ ΙΑΝ0ΥΑΡ10Σ-ΦΕΒΡ0ΥΑΡΙ0Σ 2016

Περισσότερα...

Η ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΚΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗ ΣΥΓΧΥΣΗ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ

Αρχιμ. Χρυσόστομος Μαϊδώνης

Ἀρχιμ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΜΑΙΔΩΝΗ

Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἱερισσου, Ἁγίου Ὅρους καί Ἀρδαμερίου.





Ἡ σύγυση: Στήν ἐποχή μας ἐπικρατεῖ πολύ μεγάλη σύγχυση. Μία σύγχυση πού καλλιεργεῖται ἔντενα ἤ καί ἐπιβάλλεται μέ ἐκβιαστικό τρόπο στίς συνειδήσεις. Ἡ ἀνοή ὅλων, ἡ σχετικοποίηση ὅλων, ἡ ἀμφιβολία γιά ὅλα διαβρώνουν ὅλες τίς ἀξίες. Δέν ὑπάρει σαφής διαφορά μεταξύ καλοῦ καί κακοῦ, ἀλήθειας καί ψεύδους, σωστοῦ καί λάθους, Ὀρθοδοξίας καί αἵρεσης, Θεοῦ καί διαβόλου. Ἔει ἐπιβληθῆ ἕνα γκρίζο τοπίο γιά ὅλα. Αὐτή ἡ σύγυση καλλιεργεῖται σέ ἐθνικό, σέ πολιτικό, πολιτιστικό, κοινωνικό ἐπίπεδο ἀλλά καί σέ θρησκευτικό ἐπίπεδο. Ὅποιος εἶναι πιστός στήν Ἐκκλησία καί πιστεύει στή μονή ἀλήθεια, τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, εἶναι φανατικός, φασίστας, φονταμενταλιστής, ἐπικίνδυνος! Δέν μπορεῖς νά ξεωρίζεις. Δέν μπορεῖς νά ἔης διαφορετική γνώμη. Δέν ἔεις δικαίωμα νά μείνεις στήν πίστη πού ἔεις. Ἡ Ἐκκλησία συγέεται μέ τούς φορεῖς τοῦ κόσμου, ἰδεολογικοποιεῖται καί πολιτικοποιεῖται ὁ λόγος της.

Καί τό σοβαρότερο στήν ἐποή μας εἶναι ὅτι αὐτοί οἱ Ἰνστρούτορες εἶναι ἐντός. Διακηρύττουν τή σύγυση καί, ταυτόρονα, ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι καί χριστιανοί καί μέλη τῆς Ἐκκλησίας.

Ἔει ἐπιβληθῆ ἕνα γκρίζο τοπίο γιά ὅλα καί καλλιεργεῖται σέ κάθε ἐπίπεδο: πολιτικό, κοινωνικό καί θρησκευτικό. Ὅποιος πιστεύει εἶναι φανατικός, φασίστας, φονταμενταλιστής, ἐπικίνδυνος! Δέν μπορεῖς νά ξεωρίζεις.




Δέν ἔουν τήν ἀνδρεία καί τήν τόλμη νά ποῦν ὅτι δέν εἶναι χριστιανοί καί διαφωνοῦν μέ τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία, διότι δέν θά τούς πίστευε κανείς. Λένε δῆθεν ὅτι διαφωνοῦν μέ τούς παπάδες, τούς ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας καί κάποιους καθυστερημένους θεολόγους.

Ἡ κατάσταση αὐτή δέν ἦλθε ξαφνικά. Καλλιεργήθηκε ἀφ' ἑνός μέν ἀπό τήν ἄθεη διανόηση, ἀφ' ἑτέρου ἀπό τήν ἄθεη πολιτική. Ἀφοῦ διαβρώθηκαν οἱ συνειδήσεις σέ ὅλα τά ἐπίπεδα τῆς ἡγεσίας, ἐπέβαλαν καί στόν πιστό λαό τή λεγόμενη «Νέα Ἐποή» ἤ «New Age» καί τήν παγκοσμιοποίηση. Ἔουν στά χέρια τους τά μέσα ἐνημερώσεως ἤ μᾶλλον, τά μέσα ἐπιβολῆς πληροφοριῶν καί διαμόρφωσης τῆς κοινῆς γνώμης. Μπαίνουν μέσα στά σπίτια καί μέσα στίς ψυές καί τά κάνουν «γῆς Μαδιάμ».

Αὐτή ἡ σύγυση ἄρισε νά ἐπικρατεῖ καί στούς χριστιανούς, ἰδιαίτερα ὅμως στούς νέους. Ἐπιτείνεται δέ καί ἀπό τό σκοτάδι τῆς ἄγνοιας μέσα στό ὁποῖο ζοῦν οἱ περισσότεροι χριστιανοί. Ἀγνοοῦν βασικά δόγματα τῆς πίστεως. Οἱ περισσότεροι εἶναι ἀκατήητοι. Τήν εὐθύνη, βέβαια, τήν ἔουν καί οἱ ἴδιοι, πού δέν θέλουν νά ἀκούσουν καί νά κατηηθοῦν. Ἀλλά τή μεγαλύτερη εὐθύνη τήν ἔουμε οἱ ποιμένες, πού δέν ἐνδιαφερόμαστε νά ἐνημερώσουμε καί νά φωτίσουμε τούς χριστιανούς μας.

Ἀνάγκη ὁριοθέτησης: Γι' αὐτό τόν λόγο ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία αἰσθάνεται τήν ἀνάγκη νά ἀμυνθῆ καί νά προστατεύση τούς πιστούς της. Στοιειώδης δέ ἄμυνα ἀποτέλει ἡ ἀνάγκη ὁριοθέτησης τῆς πίστεως. Τήν ἀνάγκη γιά ὁριοθέτηση τῆς πίστεως τόνιζε ἰδιαίτερα ὁ ἀείμνηστος π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζοπουλος, ὁ ὁποῖος ἔλεγε χαρακτηριστικά: «Εἶναι ἄμεσος ἀνάγκη ἡ ὁριοθέτησις τῆς ὀρθόδοξου πίστεως ἔναντι τῆς συγρόνου προκλήσεως τῶν αἱρέσεων καί τῆς παραθρησκείας. Ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά ὁριοθετήσει τήν πίστη καί νά κατηχήσει σωστά τους πιστούς, νά ἀποκτήσουν τό κατάλληλο κριτήριο καί τό σταθερό σημεῖο ἀναφορᾶς, ὥστε νά μποροῦν νά κρίνουν καί νά συγκρίνουν· νά μήν κλυδωνίζονται καί νά μήν παρασύρονται ἀπό κάθε “ἄνεμον διδασκαλίας, μέσα εἰς τήν δολιότητα τῶν ἀνθρώπων, μέσα εἰς τήν πανουργίαν τους πρός τόν σκοπόν τῆς μεθοδικῆς παραπλανήσεως”».

Νά μή θεωροῦμε αὐτονόητες κάποιες ἔννοιες. Νά γίνεται πάντοτε ξεκαθάρισμα τοῦ πιστεύω τῶν ὀρθόδοξων. Ὁτιδήποτε ἀποτέλει νόθευση καί ἀλλοίωση τῆς πίστεως νά μήν τό ἀνεόμαστε καί νά ἀποβάλλεται ὡς μή γνήσιο καί ὀρθόδοξο. Ὁ ζηλωτισμός καί ὁ φανατισμός, ἀπό τή μία, καί ὁ συμβιβασμός, ἀπό τήν ἄλλη, ἔουν δημιουργήσει μεγάλη σύγυση καί μέσα στήν Ἐκκλησία.

Ἡ ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας σχετικοποιεῖται ὡς πρός τήν πλάνη, τό ψεῦδος καί τήν αἵρεση ἐν ὀνόματι τῆς ἀγάπης. Παραγνωρίζεται ὅτι στήν Ὀρθοδοξία ἀλήθεια καί ἀγάπη συμπορεύονται. Ἡ Ἐκκλησία δέν διαθέτει οὔτε ὄπλα οὔτε βία.

Δέν φτιάνει νόμους, δέν ἔει ΜΜΕ, δέν ἔει οὔτε ἀστυνομία οὔτε στρατό. Δύναμη της εἶναι ἡ κατ' ἄνθρωπον ἀδυναμία της. Ὅπλο της, ὁ παντοδύναμος λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ.

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, 11 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2017, ΦΥΛΛΟ 114

Περισσότερα...

ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ - ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ - Αρχιμ. Αθανάσιου Κόλλα

Ἀρχιμ. Ἀθανάσιου Κόλλα,

Ἱεροκήρυκος, τ. Καθηγητή

Πολλές παραθρησκευτικές καί ἀνχιχριστιανικές κινήσεις χρησιμοποιοῦν τίς λέξεις αὐτογνωσία καί ἐσωτερισμός (Ἀποκρυφισμός, Γνωστικισμός, Γιόγκα, Διαλογισμός κ.α.). Οἱ λέξεις αὐτές ἔχουν εἰδικό νόημα καί περιεχόμενο, ἐκφράζουν τήν πνευματική διδασκαλία καί πίστη αὐτῶν τῶν κινήσεων καί γίνονται παγίδες, πού αἰχμαλωτίζουν, ὅσους δέν γνωρίζουν τή σημασία τους, στή σκοτεινή φυλακή αὐτῶν τῶν κινήσεων.

1. Αὐτογνωσία: Ἡ λέξη αὐτή ἔχει σχέση μέ τό παραθρησκευτικό καί μαγικό σύστημα τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ, ὁ ὁποῖος, μέ τεχνικές πού ἐφαρμόζει, ἀναζητᾶ νά γνωρίσει τίς «ἀπόκρυφες καί μυστικές δυνάμεις» πού κρύβονται πίσω ἀπό τά φυσικά πράγματα ἤ τό ἀνθρώπινο πνεῦμα. Τίς δυνάμεις αὐτές προσπαθεῖ νά μελετήσει ἤ νά ἐκμεταλλευτεῖ μέ εἰδικές τεχνικές καί μαγικές λατρεῖες, πού κάνουν «εἰδικοί μύστες». Ἡ γνώση αὐτῶν τῶν «ἀπόκρυφων δυνάμεων» ὁδήγει στή γνώση τοῦ ἑαυτοῦ τοῦ καθενός, δήλ. στήν «αὐτογνωσία».
2. Ἐσωτερισμός: Ἡ λέξη αὐτή περικλείει καί ἐκφράζει ἕνα εἶδος Ἀποκρυφισμοῦ. Ὅσοι τήν χρησιμοποιοῦν θέλουν νά δηλώσουν ὅτι οἱ παραδόσεις, οἱ διδασκαλίες καί οἱ τεχνικές του ἀνήκουν σ’ ἕναν «ἐσωτερικό κύκλο» ἀνθρώπων, στούς «Μεγάλους Μύστες», καί εἶναι ἀπρόσιτες, δέν μποροῦν νά τίς γνωρίσουν οἱ πολλοί ἄνθρωποι. Αὐτές ἀποτελοῦν τόν μοναδικό δρόμο, πού ὁδηγεῖ στήν «ἀληθινή γνώση» τοῦ σύμπαντος καί στή σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου. Αὐτός ὁ δρόμος βρίσκεται μέσα στόν ἄνθρωπο καί ὅλα πραγματοποιοῦνται αὐτόματα, μέ ἐσωτερικές διαδικασίες.

Μέ αὐτές τίς Ἀποκρυφιστικές τεχνικές ὁ ἄνθρωπος αὐτοβυθίζεται μέσα του, ἡ συνείδησή του διευρύνεται καί γίνεται συμπαντική. Ἔτσι, ὑποτάσσει ὅλες τίς συμπαντικές καί ἀπόκρυφες δυνάμεις καί, μέσω τῆς ἐνεργοποίησης τῆς σκέψης, δήλ. τῆς ἀλλαγῆς τῆς νοητικῆς κατάστασης, μπορεῖ νά κάνει ὅ,τι θέλει. Γιά τούς ἐσωτεριστές, Θεός εἶναι ΜΟΝΟΝ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΤΟΥΣ. Δέν ὑπάρχει Θεός ἔξω ἀπό τόν ἄνθρωπο. Τά πάντα ὑπάρχουν καί βρίσκονται μέσα στόν ἄνθρωπο.

3. Οἱ θεωρίες αὐτές τοῦ ἐσωτερισμοῦ εἶναι ἀντιχριστιανικές, φανταστικές, οὐτοπικές καί ψευδεῖς· εἶναι ἀναπόδεικτοι, δαιμονικοί ἰσχυρισμοί καί φοβερή πλάνη· εἶναι «κενή ἀπάτη». Ἡ μονή ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι μικρός, ἀδύναμος καί ὑποδουλωμένος στόν Διάβολο, στήν ἁμαρτία, στό κακό, στή φθορά καί στόν θάνατο· δέν μπορεῖ νά σωθεῖ ἀπό μόνος του. Ἀπό αὐτή τή δουλεία ἔσωσε τόν ἄνθρωπο ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, πού ἦρθε στόν κόσμο, ὁ Θεάνθρωπος, ζωοδότης καί Λυτρωτής Ἰησοῦς Χριστός. «Ἐδεούμεθα Θεοῦ σαρκουμένου καί σταυρουμένου, ἴνα ζήσωμεν», ὅπως λέγει ὁ ἅγιος καί πνευματέμφορος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Σωτήρας τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου εἶναι ὁ παντοδύναμος Κύριος καί Θεός Ἰησοῦς Χριστός.

Ὁ ἐσωτερισμός ἀποκόβει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν ζωντανό Θεό καί τόν ὁδηγεῖ στήν αἰώνια καταστροφή, μακριά ἀπό τόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό, πού εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς, τῆς ἀνάστασης καί τῆς χαρᾶς.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ. ΔΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ. ΙΟΥΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΓΟΣ 2017. ΚΩΔΙΚΟΣ 2369

Περισσότερα...